آشنایی با الفبای موسیقی(نت)
الفبای موسیقی نت نام دارد. نُت یا نوت، در موسیقی به دو معنی بکار می رود:یکی به معنی واحد صدائی با فرکانس ثابت که نامی بر آن گذاشته شده، که در متون کهن فارسی به آن نغمه می گویند. دیگری به معنی نمایش یا نشانه نوشتاری هر یک از این صداها. در معنی اول نت ها هفت نام برای نوشتن اصوات موسیقایی هستند.
در ایران به پیروی از فرانسه و ایتالیا نت ها به این صورت نام گذاری می شوند:دو - ر - می - فا - سل - لا - سی (do, re, mi, fa, sol, la, si). روش های نام گذاری دیگر نیز وجود دارد که نت ها را با اصطلاحات «A, B, C, D, E, F, G» عنوان می کنند.
در این روش A همان نت «لا» (la) است. این نام ها بیانگر نواک اصوات است. در معنی دوم، برای مکتوب کردن اصوات موسیقی، این صداها را طبق قواعد خاصی بین یا روی پنچ خط افقی می نویسند که به نام خطوط حامل شناخته می شوند.
نت موسیقی
خطوط حامل از پایین به بالا شمرده می شوند، به این معنی که نتی که روی خط پایین تر نوشته شود، صدایی بم تر از نتی دارد که بر روی خط بالاتر نوشته شده است. به این ترتیب نام نت از روی جائی که روی خط های حامل قراردارد مشخص می شود. دیگر مشخصات نت مانند طول آن (مدت زمان امتداد یافتن آن صدا) و غیره را نیز با شکل های قراردادی که برای نت طرح شده نمایش می دهند. نت های متوالی را از چپ به راست می نویسند.
دانشی که به قواعد نوشتن نت های موسیقی و مقولات مرتبط با آن می پردازد، تئوری موسیقی نام دارد.در شکل روبه رو توالی نت ها نشان داده شده است. این نت های مختلف که به شکل دایره های کوچکی (بعد کلید سل ) رسم شده اند.
به این دلیل که نت ها در اینجا به شکل دایره های کوچک هستند، پس طبق قرار داد هر کدام از آنها دارای زمانی معدل 4 ضرب است. در اصطلاح موسیقی، هر نتی که به شکل دایره ای کوچک باشد گرد نام دارد. نت ها در این تصویر به ترتیب از چپ به راست روی پنج خط حامل نوشته شده اند که به همین صورت نیز (از چپ به راست) خوانده می شوند.
