مهرداد کاظمی خواننده قدیمی موسیقی که مدتی است به علت بیماری اش در آمریکا تحت درمان است پس از بهبود به کشور باز خواهد گشت ، در ادامه با این خواننده پیشکسوت موسیقی کشورمان بیشتر آشنا میشوید.
مهرداد کاظمی خواننده شناخته شده سال های دهه شصت و هفتاد، در سال 1330 در شهر تهران دیده به جهان گشود. او در سال 1350 نزد شادروان ادیب خوانساری چهره نامدار شیوه آوازی مکتب اصفهان رفت و به مدت 4 سال ردیف های آوازی موسیقی سنتی را از مکتب این هنرمند بزرگ بهره مند شد و پس از آن به هنرستان عالی موسیقی رفت و 4 سال هم از مکتب زنده یاد استاد محمود کریمی،از شاگردان عبدالله خان دوامی بهره ها برد.
کاظمی درجه دکترای افتخاری ارزشیابی هنری دارد. او با اجرای آهنگ ای ساربان که از ساخته های دکتر ریاحی می باشد و همراه با گروه کر و ارکستر سمفونیک تهران اجرا شد بیش از پیش شکوفا شد. این اثر چند سالی از جمله آثار پرخواستار علاقه مندان موسیقی ایرانی بود که بارها و بارها به صورت صوتی و تصویری از رادیو و تلویزیون پخش شد.
این خواننده پیشکسوت و قدیمی موسیقی که چندی پیش برای درمان به خارج از کشور رفته است همچنان در حال انجام مراحل درمان است. با او در حالی که خارج از کشور بود گپ کوتاهی زده ایم. مصاحبه مفصل با این خواننده مردمی و پیشکسوت را انشاالله پس از بهبود کامل و بازگشت او به کشور در همین رسانه خواهید خواند.
شما ظاهراً کسالتی داشتید و به آمریکا رفته اید. می خواستیم جویای احوالتان بشویم.
بله بنده الآن حدود سه سال است که درگیر این قضیه هستم. من در ایران که بودم در اثر تصادف به کما رفتم و حدود یک ماه در کما بودم. به هوش که آمدم، نصف بدنم لمس بود. صدایم را هم از دست داده بودم. دخترم من را به آمریکا آورد. به مرور الحمدلله الآن حالم خوب شده است.
الآن وضعیتتان چه طور است؟ کی به ایران برمی گردید؟
الآن تحت مراقبت هستم. ممکن است یک عمل کوچک دیگر داشته باشم. احتمالاً تا یکی دو ماه دیگر به ایران برمی گردم. شاید هم زودتر.
چند سال است که از عرصه موسیقی دور هستید. علتش چیست؟
درد دل زیاد است. نمی دانم از چه کسی باید گله کنم. ما زحمت برای موسیقی ایران زیاد کشیدیم. متأسفانه مسئولین آن گونه که باید و شاید… هیچ، هیچ… کلاً ما را یادشان رفته است. به چه کسی باید بگوییم؟
در خصوص این بیماری که دچار آن شدید، آیا مسئولین کمکی و مراجعه ای کردند؟
هیچ کس هیچ کمکی به من نکرد. به جز دو سه نفر. آقای شاه آبادی معاون وزیر ارشاد (دولت دهم)، آقای میرزمانی که مدیر کل مرکز موسیقی بودند. و آقای عظیمی که ایشان هم الآن رئیس سازمان پیش کسوتان هنر هستند. این سه نفر خیلی به من بزرگواری و کمک کردند. اما دیگران، تلویزیون، صدا و سیما، هیچ کس به من کوچک ترین کمکی نکرد و حتی تماسی هم نگرفتند تا حال من را بپرسند.
نظرتان درباره وضعیت کنونی موسیقی در ایران چیست؟ با توجه به این که این همه چهره های جدید و جوان وارد موسیقی شده است.
متأسفانه چند سالی است که از دنیای هنر، کلاً دور هستم. واقعاً نمی دانم که چه کسانی آمده اند و چه کسانی رفته اند. افرادی که آمده اند، اگر مردم آن ها را پذیرفته اند، حتماً یک نکته ای داشته اند که مردم از آن ها استقبال کرده اند. به هر حال دست جوان ها را باید گرفت. من اعتقادم این است که باید به جوان ها همیشه کمک کرد. راه ها را برایشان باز کرد. انشاءالله آن هایی که حقشان است، استحقاقش را دارند بتوانند به موسیقی کشور خدمت کنند.
ما زمانی که اول انقلاب، شروع کردیم، سه چهار نفر بودیم که این چرخ را گرداندیم. بعدها به هر حال، سایرین هم آمدند. راه درستش هم همین بود که بیایند؛ جوان ها بیایند و از ما تحویل بگیرند. اما ما را هم نباید کنار بزنند. این کار، کار زشتی است.
این نوع برخوردها روی حوزه ای مانند موسیقی چه تأثیری می تواند بگذارد؟ آیا باعث نمی شود خود همین جوان ها بعدها بی انگیزه و دلسرد شوند؟
قطعاً همین طور است. وقتی من می بینم الآن جوان ها من را نمی شناسند، چه دلیلی وجود دارد که خود این جوان ها بعداً مانند من، گمنام نشوند.من دو سه ماه آمدم ایران. واقعاً دلم تنگ شده بود. بعداً مجبور شدم برای عملی که داشتم به آمریکا برگردم. وقتی در ایران بودم، سه ماه تمام با دفتر آقای مرادخانی که معاون امور هنری وزارت ارشاد هستند، تماس گرفتم تلاش کردم یک وقت از ایشان بگیرم و چهار کلمه صحبت کنم، اما ایشان دریغ کردند. شما تا آخرش را بخوانید.
دلیلش چیست؟ اگر نگاهشان به شما طور دیگری و مبتنی بر تکریم پیشکسوت ها باشد ، چه اتفاقی ممکن است بیفتد؟
دلیلش این است که اگر ما بخواهیم یک مقدار روراست حرف بزنیم و حرف دلمان را بگوییم، آقایان خوششان نمی آید. دلیل اصلیش این است. من می گویم شاید آن زمانی که ایشان سر کار بوده و من هم بازنشسته نشده بودم، از من خوششان نمی آمده، همین الآن هم همین طور است. در صورتی که من نه خواسته ای از ایشان داشته ام نه… فقط می خواستم با ایشان صحبت کنم، اما از همین فرصت پنج دقیقه ای هم دریغ کردند. شما در نظر بگیرید افرادی که سمت بالاتری از ایشان دارند، وضعیتشان به چه صورت است.
درد دل خیلی دارم. زمانی که ما شروع کردیم؛ این هم سال سختی کشیدیم. در جبهه، ایام دفاع مقدس و… یا بعدها و در شرایطی سخت که حتی غذای درست و حسابی برای خوردن نمی دادند ما از هیچ تلاشی دریغ نمی کردیم. ما چنین جاهایی بوده ایم.یا مثلا ریه ام از زمانی که حلبچه که رفتم، ناقص است. روی چندین بار باید اسپری استفاده کنم تا بتوانم نفس بکشم.
من نیامده ام این جا که در آمریکا بمانم یا کار هنری انجام بدهم، چون به کشور خودم علاقه دارم. اعتقاد دارم و از خدا خواسته ام که اگر روزی جان من را می گیرد، در ایران و روی صحنه این کار را بکند. برای مردم ایران حاضر هستم جانم را فدا کنم. در گذشته هم این را ثابت کرده ام. آرزویم هم این است که در آن مملکت باشم و کارهای نکرده ای آن جا دارم که باید انجام بدهم. اما الآن می دانم که اگر درد دل بکنم و حرف های دلم را بزنم، دو ماه دیگر که به ایران برمی گردم، صد در صد وضعیت برایم بدتر خواهد شد. اگر الآن روزنه ای برای حل مشکلات وجود دارد، آن هم بسته می شود.
آیا این مشکل مختص شماست؟
نه. افراد دیگری هم که هستند، من می دانم که همین مشکلات را دارند. یک زمانی من بودم، آقای گل ریز بود، آقای وطن دوست، آقای قره باغی این ها بودند. در فرهنگ و هنر آقای شهرام ناظری که خوش بختانه هستند و … چند نفری هم هفت هشت سال بعد از ما آمدند. نه ما هستیم، نه آن ها هستند. جایگاهی برای ما در چارت هنری این مملکت نیست. در حالی که ما همه عشقمان خدمت به آن آب و خاک است. اگر من نفس می کشم، هر لحظه از خدا می خواهم حالم خوب بشود و به کشورم برگردم تا کارهایی نکرده ای که دارم را تکمیل کنم. این آرزوی قلبی من است.
همین را برای همکارانم هم می خواهم. خدا می داند ما با آقای گل ریز، آقای وطن دوست، با این دوست ها چه قدر جبهه رفتیم. چه قدر آهنگ اجرا کردیم. شاید بالای هزار تا، شاید دو هزار تا. تمام برنامه های رادیو و تلویزیون را، از صبح جمعه گرفته تا برنامه های مذهبی و غیره. همه را ما راه انداختیم و کار کردیم. با این حال، الآن خیلی بد فراموش شده ایم. این دل آدم را می شکند. اگرچه فکر هم نمی کنم این صحبت ها اثری داشته باشد.
