تاثیر ژنتیک در خواب گردی کودکان

آیا والدین مقصران اصلی خواب گردی کودکان هستند

احتمال خواب گردی در کودکان هفت ساله که هر دو والدشان عادت به شب زنده داری داشته باشند، بیشتر است. تحقیقاتی که در کانادا صورت گرفته نشان داده است که ژنتیک تأثیر بسیار زیادی بر خواب گردی و نیز تا حدودی بر ترس های شبانه دارد. البته هنوز دانشمندان موفق نشده اند ژن اصلی در این روند را شناسایی کنند. این دانشمندان اطلاعات به دست آمده از 1940 کودک در طی ده سال را از لحاظ خواب گردی و یا ترس در خواب مورد بررسی قراردادند. بر اساس گزارش هایی که از مادران ایشان جمع آوری شد، محققان دریافتند که حدود یک سوم از این کودکان در یک سال و نیمی، به ترس از خواب مبتلا بوده اند. در 5 سالگی، تنها حدود 13 درصد از این کودکان دچار ترس در خواب شدند. این درحالی است که، خواب گردی در سنین پایین کودکی کمتر بوده و با افزایش سن تشدید می شد. حدود 13 درصد از کودکان 10 تا 13 ساله نیز خواب گردی می کردند.

خواب گردی در کودکان

این تحقیقات نشان داد احتمال ابتلا به خوابگردی در آن دسته از کودکانی که در سنین پایین دچار ترس در خواب بودند، بیشتر از سایرین بود. کودکانی که یکی از والدین ایشان به خواب گردی مبتلا بودند، سه برابر بیشتر از سایرین به این مشکل دچار می شدند.
یکی از ضعف های وارده به این تحقیق آن است که گزارش ها بر اساس گفته والدین شکل گرفته است و متخصصان این مسئله را بررسی نکرده اند. شاید والدین نتوانند فرق بین ترس در خواب و کابوس را تشخیص دهند. به هر حال این بررسی پیشنهاد می کند که شاید بهتر باشد والدینی که خود سابقه خوابگردی داشته اند، کودکانشان را در مکان امنی بخوابانند تا درصورتی که کودک شروع به خوابگردی کرد به خود آسیب نرساند.
بنا به نظر متخصصان کودکانی که دچار ترس در خواب هستند بی حرکت مانده و تنها فریاد می کشند به همین دلیل نیازی نیست نگران آن ها باشید. اما خواب گردی می تواند خطرناک باشد؛ گاهی فرد ممکن است چرخی در اتاق یا خانه بزند و سپس دوباره به رختخواب بازگردد، اما در مواردی نیز ممکن است فرد از خانه بیرون برود و به خود آسیب برساند. البته والدین ابتدا باید منظر ترس در خواب باشند زیرا کودکان پیش از سن دبستان معمولاً شروع به خوابگردی نمی کنند.