برخی از حیوانات قبل از مرگ رفتارهای خاصی را از خود نشان می دهند که برای اتولوژیستها بسیار جالب توجه می باشد.
بعنوان مثال یکی از اتولوژیست ها که به مدت طولانی محل زندگی شامپانزه ها در باغ وحش اسکاتلند را زیر نظر گرفته بود، خاطره جالبی را از سال 2118 در این زمینه به قلم گرفته است.
او مینویسد :در باغ وحش شامپانزه ماده پنجا ه ساله ای در حال مرگ بود. در آخرین ساعات زندگی این شامپانزه، همه اعضای گروه روی سکوی نزدیک او جمع شده و آرام پوست او را نوازش می کردند. پس از مرگ این شامپانزه ماده، همه از او دور شدند و تنها دختر او تمام شب را کنار مادرش باقی ماند. نکته جالب دیگر این که حتی پس از چند روز و عادی شدن رفتار شامپانزه ها، آن ها تا چند روز روی سکویی که شامپانزه پیر آخرین ساعات زندگی اش را روی آن گذراند، جست وخیز نمی کردند.
شامپانزه ها همانند گوریل ها، انسان ها و اورانگوتان ها عضوی از خانوادهٔ میمون های آدم وار هستند. شامپانزه ها حدود 6 میلیون سال پیش از فرگشت انسان جدا شده اند، و در حال حاضر دو گونه شامپانزهٔ موجود نزدیک ترین خویشاوندان زندهٔ انسان ها هستند. دو گونهٔ شامپانزهٔ معمولی و بونوبو (شامپانزهٔ کوتوله) نزدیک به 1 میلیون سال پیش از هم جدا شده اند.
یکی دیگر از حیواناتی که به احتمال زیاد در مورد مرگ خودآگاهی دارد، فیل است.
تحقیقات زیادی اثبات می کند که فیل ها نسبت به مرگ آگاهند و در لحظات مرگ با یکدیگر مهربان تر می شوند. در لحظه مرگ یک فیل نه تنها خویشاوندان درجه اول بلکه بقیه فیل ها نیز نسبت به فیلی که لحظات آخر زندگی را می گذراند، توجه ویژه دارند و با حالتی حاکی از ترحم تلاش می کنند نیازهای او را رفع کنند.
قو یکی دیگر از حیواناتی است که در لحظه مرگ رفتار متفاوتی از خود نشان می دهد.
در افسانه های قدیمی آمده که قوی گنگ در طول عمر هیچ صدایی تولید نمی کند و تنها در هنگام مرگ، به گوشه ای دنج پناه برده و آوازی زیبا به عنوان اختتامیه عمر خود می خواند که با اتمام آواز جانش را از دست می دهد. هنوز کسی به درستی نمی داند که آیا قوها واقعا آخرین لحظه های زندگی خود را تشخیص می دهند یا خیر اما افسانه ها و تعاریف نمادین در مورد این جانداران زیبا هم چنان در فرهنگ های مختلف پابرجاست.
