دیابتی های روزه داردرماه مبارک رمضان بایدمرتب قند خون خود را چک کنند
کنترل قند خون، مزایای فراوانی دارد. برای مثال کنترل قند خون قبل و 2 ساعت بعد از صرف غذا به بیمار کمک می کند تا میزان تأثیر مصرف غذا بر قند خون را دریابد، پی بردن به این مسئله، بیمار را در انتخاب وعده غذایی مناسب یاری می دهد. همچنین می توان با کنترل منظم قند خون در زمان فعالیت یا در زمان بیماری، میزان انسولین دریافتی را تنظیم کرد و بالاخره اینکه کنترل منظم قند خون، حس اعتماد به نفس را در بیمار افزایش می دهد که توانسته از خود به خوبی مراقبت کند.
با شروع ماه رمضان همگان حتی افراد دیابتی، مشتاق به روزه داری هستند اما از آنجا که ممکن است خطراتی آنها را تهدید کند پزشکان نسخه های جدیدی برای این افراد توصیه می کنند.
گرسنگی و تشنگی ماه رمضان از یک طرف و افت قندخون از طرف دیگر باعث می شود که سختی از در و دیوار برای فرد روزه دار ببارد و راهی جز تحمل شرایط و حفظ ایمان را نتواند پیشه کند. از اینها که بگذریم اما تنها افراد سالم نیستند که شرایط سخت را می پذیرند بلکه خستند افرادی که با وجود بیماری و شرایط سخت جسمی برای ماه رمضان آغوششان را باز کرده و اصرار به روزه داری دارند. بی شک روزه برای این افراد شرایط سخت تری را رقم می زند.
مثلا افراد دیابتی که پزشکان مدام از انها و اصرارشان به روزه می گویند تنها بابرخی شرایط مجوز گرفتن روزه را کسب می کنند و با وجود اینکه روزه و درنهایت افت قندخون می تواند آنها را به کام مرگ بکشاند اما به هر دری می زنند تا از غافله عقب نمانند.
از این رو با کمک و مشورت از متخصصان راه ها ونکاتی را برای روزه داری راحت و مطمئن این افراد آماده کرده ایم.
قندخون نرمال چند است؟
امیرکامران نیکوسخن مدیرعامل انجمن دیابت ایران گفت:میزان قندخون افراد سالم در حالت ناشتا زیر 100 است و دو ساعت بعد از غذا خوردن بالای 140 نمی رود؛ اما در افراد دیابتی ازآنجا که قصد نگهداشتن میزان قندخون را در محدوده طبیعی داریم باید آن را در حالت ناشتا بین 80 تا 130میلی گرم در دسی لیتر و دو ساعت بعد غذاخوردن زیر 180 میلی گرم در دسی لیتر(البته بسته به شرایط سنی و فاکتورهای مختلف، می تواند متفاوت باشد) نگه داریم.
وی افزود:اهمیت کنترل قندخون افراد دیابتی در میزان قند ناشتا یا قند دوساعته نیست، بلکه در میانگین قندخون فرد در یک بازه سه ماهه است که اصطلاحا به آن فاکتورهموگلوبین A1C گفته می شود.
ریسک بالایی روزه داری برای این افراد
نیکوسخن با اشاره به اینکه A1C افراد سالم معمولا زیر 6.4 (شش ممیز چهار) و برای افراد دیابتی بسته به شرایطشان فرق دارد، اظهار داشت:A1C ، افراد میانسال و بزرگسال (که عوارضی از دیابت را ندارند) را کمتر از 7هفت، افراد مسن (به دلیل خطر افت قندخون) تا هشت و افرادی که در سنین مدرسه ( به دلیل جلوگیری از افت قندخون)هستند زیر هشت، نگه داشته می شود.
وی بیان کرد:افراد مصرف کننده انسولین، مبتلا به نارسایی کلیوی یا دیابت نوع یک و مبتلا به قندخو ن های بد کنترل شده؛ ریسک بالایی برای روزه گرفتن دارند تا جایی که به آنها توصیه می شود، روزه نگیرند.
نیکوسخن افزود:همچنین افرادی که داروهایی با عوارض افت قندخون را مصرف یا برای کنترل دیابت خود به مصرف دارو یا احتیاج ندارند یا از داروهای بدون عوارض استفاده می کنند؛ به ترتیب در دسته ریسک متوسط و ریسک پایین برای روزه داری قرار می گیرند.
باید و نبایدهای روزه داری برای افراد دیابتی
مدیرعامل انجمن دیابت ایران گفت:افراد دیابتی دسته های با ریسک متوسط و کم که مجاز به روزه داری هستند باید این نکته را توجه داشته باشند که برخی توصیه های پزشکان برای بیماریشان با روزه داری نقض می شود، بعنوان مثال نمی توانند مرتب آب بنوشند یا وعده های غذایی زیاد و با حجم کم را مصرف کنند که این عوامل ممکن است باعث افت یا حتی افزایش قند خون آنها شود.
وی با بیان نکاتی برای روزه گرفتن افراد دیابتی با توجه به توصیه های پزشکان افزود:قبل از ماه رمضان با مراجعه به پزشک و ارزیابی A1C قندخون کاملا کنترل شده داشته باشند، آموزش های لازم را در این زمینه ببینند و به بایدها و نبایدهای تغذیه و فعالیت بدنی خود آگاه باشند.
تنها در این صورت مجاز به شکستن روزه هستید
نیکو سخن عنوان کرد:حتی افرادی که آموزش دیده و A1C در محدوده نرمال دارند باید در طول روزه داری به طور مرتب (بخصوص دوساعت قبل سحر، دوساعت بعد افطار و بین روز) قند خون خود را بررسی تا در صورتی که به میزانی کمتر از 60یا 70 رسیدند، روزه خود را قطع کرده و برای جلوگیری ازافت بیش از حد چیزی میل کنند.
وی ادامه داد:میزان قندخون دو ساعت بعد از افطار نباید بالای 180 نباشد و در صورتی که مرتبا، قندهای دوساعت بعد غذا بالای 250 شود، ادامه روزه داری به فرد توصیه نمی شود.
نیکوسخن یادآور شد:اگر افراد دیابتی به روزه گرفتن اصرار دارند باید دو الی سه ماه قبل از ماه رمضان با مراجعه به پزشک خود این مسئله را مطرح کنند تا پزشک با تجویز داروهایی (البته در صورت صلاحدید پزشک مجاز به تغییر برنامه دارویی است) روزه داری آنها را آسان و کم خطر کند.
