رابطه پدر و دختری “رحیم نوروزی و دخترش پناه” + تصاویر

 گفتگوی متفاوت با رحیم نوروزی و دخترش پناه

رحیم نوروزی بازیگر سریال پس از باران این روزها مشغول بازی در سریال معمای شاه میباشد او جمله هنرمندانی است که همیشه در حاشیه ای امن جلو آمده و کمتر تن به گفت وگو می دهد.

نوروزی و دخترش، پناه که تنها فرزند اوست، عصر یک روز زمستانی مهمان ما بودند و از دغدغه های شان گفتند؛ حرف هایی که در این سال ها از زبان او نشنیده بودیم؛ حرف هایی از جنس دغدغه های پدرانه، بیم و امیدهایش و اینکه سعی دارد حامی خواسته های دخترش باشد. صحبت با بازیگری که خطاط قابلی هم هست می توانست بیش از اینها مفصل باشد اما ما تنها ترجیح دادیم وجوه کمتر دیده شده او را به نمایش بگذاریم تا جایی که بعد از خواندن مصاحبه حس می کنید به دریافت تازه ای از کهنه کاری چون رحیم نوروزی می رسید.

تحصیلات طولانی

رحیم:این روزها در کنار بازی در سریال «معمای شاه» و تمرین تئاتری که برای جشنواره فجر آماده می شود، تدریس می کنم و در عین حال تحصیلاتم را ادامه می دهم. در دانشکده سینما تئاتر، کارشناسی ارشد تئاتر می خوانم. به شکل های متفاوت در رشته های مختلف 24 سالی هست که در دانشگاه هستم. به خاطر فعالیت بازیگری ام تحصیلم طول کشید و ارائه پایان نامه ام بسیار طولانی شد.

لزوم تحصیلات عالیه

رحیم:شاید اگر از منظر متفاوتی نگاه کنید به این نتیجه برسید که اصلا دانشگاه رفتن لزومی ندارد و لازم نیست همه به دانشگاه بروند. به نظرم تحصیلات عالیه خوب است اما در چه اندازه، چه کیفیت و سطحی با چه انتخاب هایی مهم است. این مساله قابل بررسی و آسیب شناسی است؛ اینکه یک زمانی به یک باره همه فکر کردند باید لیسانس داشته باشند و همه پشت کنکور صف کشیدند. کنکور تبدیل به مساله همه جوان ها شد که باید حتما از آن عبور کنند.

وقتی تقاضا تا این حد افزایش یافت، دانشگاه های مختلفی هم تکثیر شد. با عناوین مختلف و به اشکال گوناگون از دانشگاه آزاد تا سوره، علمی کاربردی، پیام نور و. . . درواقع سعی شد فضای لازم برای این همه متقاضی ایجاد شود اما آیا این ازدیاد با سطح علمی کشور تناسب داشته؟ آیا اساتید خوبی برای آموزش و انتقال دانش تربیت شدند؟ آیا واقعا به همان اندازه هم دانش آموخته فرهیخته و. . . خروجی داشته ایم؟

حضور همیشگی پناه

رحیم:به نوعی در نگرانی ها و دغدغه هایم، حضور پناه همیشه و همه جا دخیل است. وقتی بچه دار می شویم حس می کنیم دیگر یک رسالت و مسئولیت جدید داریم. انگار دوباره متولد شده ایم؛ مثل یک شروع تازه است. اگرچه نمی توانم بگویم هرچه تا قبل از آن بوده تمام شده اما انگار در آن لحظه متوقف می شوید و از آن لحظه به بعد استارت تازه ای می خورید ولی من خودم را ندید نگرفتم و کارهای خودم را می کنم؛ حتی در این سن. البته به زبان آوردن سنم را دوست ندارم گرچه در بیوگرافی ها با یک جست وجوی ساده به دست می آید اما این به خاطر جنس کارمان است. من هنوز هم دلم می خواهد نقش جوان اول را بازی کنم؛ مثلا همین سال گذشته در کنکور شرکت کردم و در رشته ای که می خواستم با رتبه ای معقول در دانشگاهی معتبر قبول شدم؛ منظورم این است که خودم را رها نکردم. من خوشنویسی را در مقطعی رها کردم و بعد از 19 سال دوباره سراغش رفتم.

سه هفته تمرین کردم و امتحان دادم و در دوره ممتاز قبول شدم. این برای خودم جالب بود چون دیدم می توانم باز به خودم بپردازم و حرکتی موثر داشته باشم. در حوزه خودم می گویم من قرار نیست با چند تابلوی خط که از من بهترها هم نوشته اند، جهان را تغییر دهم. در دنیای خودم دنبال کشف خودم هستم؛ اینکه من در آن چه پیدا می کنم. 19 سال خط ننوشتم چون حس کردم در آن چیزی پیدا نکردم اما الان برگشته ام با توانایی جدید و نگاهی پخته تر که حال خوبی هم دارم.

خوشحالی از پیشرفت پناه

رحیم:حتی هر کلمه یادگیری و حرکت پناه برایم مهم است؛ اینکه مثلا می بینم الان به زبان انگلیسی صحبت می کند و پیشرفت می کند، برای من یک برد است؛ یعنی در بخشی از زندگی ام برنده و موفق شده ام؛ البته همه نتیجه تلاش خودش بود و من و مادرش زمینه ای را فراهم کرده ایم که آن را دنبال کند و برایش جست وجو کردیم که کجا چه چیزی را یاد بگیرد، نه اینکه فقط صرف یک کلاس تابستانی باشد و. . . ؛مثلا سوارکاری را دوست دارد و ما گشتیم و بهترین جایی که ممکن بود را برایش پیدا کردیم؛ هادی ساعی لطف کردند و پناه به باشگاه شان می رود.

البته این توضیح را همین جا بدهم که اگر پناه به کلاس سوارکاری می رود معنایش این نیست که ما تفریحات لوکس آدم های پولدار را داریم. ما حتی اسب هم برای پناه نخریدیم. هفته ای 40 هزار تومان پرداخت می کنم و پناه می رود و در آن باشگاه تمرین می کند. فکر می کنم در هر زمینه ای مناسب ترین جا را برایش پیدا کرده ام. گاهی مثل این است که ما اتفاقاتی که برای خودمان نیفتاده را دوست داریم در فرزندمان متبلور شود.

صحبت های پدرانه و دخترانه

رحیم:سعی کرده ام پناه، من و کارم را ببیند؛ اینکه با شغلم چطور رفتار می کنم و در روند کارهایم چه پروسه ای طی می شود؛ مثلا وقتی خط می نویسم اجازه می دهم آن را خوب ببیند اما اجباری در کار نیست. اگر خودش دوست داشت سمت آن می رود؛ همچنانکه دو، سه باری قلم به دست گرفت؛ بدون اصرار من. پناه دنبال علایق خودش است. من سعی می کنم زمینه آنچه دوست دارد را برایش فراهم کنم اما آنچه به شدت خودخواهانه از او متوقع هستم پشتکار است. دوست دارم پناه مانند یک تراکتور به کارهایش بپردازد؛ بدون تقلیل کردن، بدون پرداختن به دوستانش، کودکی کردن یا بازی کردن و. . . شاید انگار این طوری است که حس می کنم او باید کودکی را یک شغل ببیند و در این شغل وظیفه اش تنها آموختن است؛ البته قدری تفکر و خواست ظالمانه ای است.

پناه:پدرم هیچ وقت به من فشار نمی آورد بلکه مدام آنها را گوشزد می کند.

رحیم:من و پناه با هم زیاد صحبت می کنیم.

پناه:البته شرکت در بحث های نرمال و روتین برایم جذابیت ندارد اما وقتی قرار است درباره چیزهای مهمی صحبت کنیم خیلی مشتاق هستم. شاید برایش تعریف کنم که مثلا چه اتفاق بامزه ای در مدرسه افتاد اما نه موبه مو. شاید مسائلی باشد که فقط بین خودم و دوستم است یا اصلا فقط مربوط به خودم است و درباره آن حرفی نمی زنم.

مصائب یک پدر بازیگر

پناه:من از زمانی که یادم می آید پدرم بازیگر بوده است. اما هیچ وقت این موضوع که پدرم بازیگر است افتخار خیلی بزرگی برایم نبود. شاید چون عادت داشتم و با آن بزرگ شده بودم. پس چیز غریب و استثنایی برایم نبود. هیچ وقت هم مشکلی با او نداشتم فقط شاید گاهی ساعت کاری اش اذیت مان می کرد.

رحیم:من به هر حال آسیب های کارم را دیده ام. این شکل بی نظمی کارمان گاهی آدم را خسته و دلزده می کند. نمی دانم اگر روزی آن را کنار بگذارم آیا آن دلتنگی، نیاز یا ضرورتش باز در من فوران می کند یا مرا می طلبد به سمت کار؟ البته برایم پیش آمده سه سال کار نداشتم و احساس خالی بودن کرده ام. نمی دانم بدون بازیگری چه چیزی به سرم می آید اما شاید در اثر همین دلزدگی ها روزی آن را کنار بگذارم و به زندگی بپردازم. بازیگری به نوعی زندگی را از دایره نظم و انضباط سایرین خارج می کند. کار ما هیچ قاعده و قرار مشخصی ندارد؛ مثلا من نمی دانم که سال آینده واقعا چند ماه سر کار هستم و چند ماه بیکار.

یک کار کاملا تصادفی است. من کمپانی یا مدیربرنامه ای ندارم که بیاید بگوید آقای نوروزی، این انتخاب های مثلاپنج سال آینده شماست و بدانم چه کار می کنم و به کجا می روم که متاثر از آن زندگی ام را مدیریت کنم. اینکه بدانم چقدر می توانم پول خرج کنم، چقدر با خانواده ام هستم، چقدر می توانم به خودم بپردازم و. . . الان هیچ کدام اینها نیست؛ مثلا حتی نمی دانم شنبه ها که قرار است پناه را سر کلاس ببرم، سر کار هستم یا نه. پناه هم قطعا نمی داند که آیا شنبه ها می تواند به کلاس خودش برود یا نه. چون در آن روز مادرش هم درگیر است و من باید حتما او را ببرم. اگر من شنبه در آن ساعت آفیش شوم، پناه یک جلسه کلاسش را از دست می دهد.

پناه:این مساله ها باعث نشده هیچ وقت فکر کنم که کاش پدرم بازیگر نبود. راستش تا به حال به این موضوع فکر نکرده ام.

عدم علاقه به شغل پدر!

پناه:بعضی دوستانم می دانند که پدرم بازیگر است؛ البته من به آنها نگفته ام؛ یعنی چیزی نیست که بخواهم بگویم و آنها هم واکنش خاصی ندارند. گاهی حتی این موضوع یادشان می رود. من اصلا دوست ندارم کار پدرم را ادامه دهم؛ یعنی راستش من اصلا بازیگری را دوست ندارم. گاهی کارهای پدرم را می بینم اما اگر وقت نداشته باشم اصراری بر آن ندارم که حتما آنها را دنبال کنم. چیزی که هست او پدرم است و من به راحتی او را از نزدیک می بینم.

رحیم:پناه خیلی اوقات سر صحنه کارهایم حضور دارد. تئاترهایم را عموما نه از جایگاه تماشاگران بلکه از فضای پشت صحنه اجرا دیده است؛ البته انتخاب می کند؛ مثلا شب های مختلف می آید و ممکن است جاهایی از نمایش را از دست بدهد و همان جاها را می بیند.

پناه:من هر نیاز و تفریحی که بخواهم پدرم برایم فراهم می کند اما کمتر پیش می آید که در تفریحی با من شریک باشد؛ مثلا ممکن است مرا ببرد توچال و من چیز هیجان انگیزی سوار شوم اما خودش در آن موقعیت مرا همراهی نمی کند.

رحیم:راستش من از یکسری چیزها فراری هستم؛ مثلا شهربازی، ترن هوایی، بانجی جامپینگ و. . . چون کمی فوبیای ارتفاع دارم؛ البته کوهنوردی را به شدت دوست دارم و حتی با پناه زیاد کوهنوردی رفته ایم. خانه مان درکه است و فقط به خاطر کوه به آنجا رفته ایم. هر زمان فراغتی داشته باشم، می روم. اوایل که به آنجا نقل مکان کردیم هر روز کوه می رفتم. کوه رفتن از تفریحات قدیمی من است. خیلی از تمرین های بازیگری برای صدا، بیان و بدن را در کوه انجام می دهم.

از ورزش های انفرادی و ذهنی مانند مدیتیشن، روی قله نشستن و تمرکز کردن و به صدای طبیعت گوش دادن لذت می برم. رفتن به دل طبیعت را خیلی دوست دارم که کمتر برایم پیش می آید. در تهران شرایط آن را با رفتن به درکه جبران کرده ام. بودن کنار درخت ها و رودخانه را دوست دارم. دیدن خر، الاغ، سگ و. . . یا چیدن خرمالو و گردو از درخت حس خوبی به من می دهد. یک رگه هایی از روستا هنوز در درکه باقی مانده است، گرچه آنها را هم دارند به مرور از بین می برند و ساختمان می سازند.

تصمیم جدی برای آینده

پناه:اصلا دوست ندارم به این فکر کنم که قرار است در آینده چه شغلی را انتخاب کنم چون سلیقه ام به سرعت درباره همه چیز عوض می شود؛ مثلا از یکی، دو سال پیش تا الان خیلی عوض شده ام. به نظرم همان زمان که وقتش می رسد باید درباره اش تصمیم گرفت نه الان. در حال حاضر بیشتر تمرکزم روی کلاس هایی است که می روم اما تفریحاتم و بودن با دوستانم برایم مهم است. به کلاس موسیقی، سوارکاری، زبان و پاتیناژ می روم. ویولن می زنم؛ البته قبلا از ویولن خوشم نمی آمد به یک باره تصمیم گرفتم سمت آن بروم. دلیلش را مطمئن نیستم. شاید چون پدرم خیلی دوست داشت من ویولن بزنم اما دلیل اصلی اش این نیست.

چون آدمی هستم که اگر دوست نداشته باشم کاری را انجام دهم امکان ندارد کسی بتواند مرا مجبور کند. ویولن ساز سختی است اما از آن لذت می برم. سوارکاری را همیشه دوست دارم؛ البته دلیلش این نیست که به طبیعت دلبستگی دارم. راستش خود اسب را خیلی دوست دارم. به نظرم این کلاس ها صرفا یادگیری است و تمرکزم را روی آموختن چند چیز تقسیم کرده ام. برای همین به آن فکر نمی کنم که مثلا قرار است بعدها سوارکار یا موزیسین شوم. هر موقع که زمانش فرابرسد تصمیم می گیرم و تا آن زمان سعی می کنم فقط یاد بگیرم و لذت ببرم.

تمام انرژی برای کار

رحیم:هیچ وقت دوست نداشتم پناه مثلا صددرصد آدمی شبیه به من شود ولی فقط دلم می خواست جدیت من نسبت به کارهایی که انجام می دهد را داشته باشد. تمرکز و پشتکارش کاملا مثل من شود. وقتی بازیگری می کنم، بازیگری در آن لحظه مهم ترین کار جهان برای من است. شاید اگر قرار باشد برای مثال چهار صبح بیدار شوم و بروم سر کار، حتی اگر حالم بد یا سختم باشد زمانی که به سرکار می رسم تمام تمرکزم کارم است. در پشت صحنه کار آرامش و سکوت خودم را دارم. وقتی جلوی دوربین می روم در آن لحظه انگار آدم دیگری می شوم که برای همه عجیب است؛ حتی لحن صدایم تغییر می کند. تمام انرژی ام پشت صحنه صرف جلوی دوربین می شود؛ برای همین کمتر حرف می زنم و به سختی سمت چیزی می روم؛ مثلا به همین علت سمت ساز نرفتم چون اولا لازم نیست همه فن حریف باشم، در ثانی وقتی درگیر کاری می شوم تمام انرژی ام را صرف می کنم.

شاید جالب باشد بگویم یکی از چیزهایی که کمترین استعداد را در آن داشتم، بازیگری بود. واقعا هرگز فکر نمی کردم باید بازیگر شوم یا آن را به عنوان هدف تعقیب کنم چون مطلقا استعدادش را در خودم نمی دیدم. هنوز هم گاهی این موضوع را در خودم نمی بینم اما وقتی سر کار هستم سعی می کنم آن را به درست ترین شکلی که می توانم انجام دهم. اگر بازیگری من مورد قبول است برای آن سعی و تلاشی است که دارم چون بسیار متعهد و دقیق انجامش می دهم. خط را رها کردم چون می دانم اگر بخواهم دنبال آن باشم روزی هشت ساعت وقتم را برایش می گذارم و حتی آرتروز گردن می گیرم. به قول خودمانی اگر به چیزی گرایش پیدا کنم خوره اش می شوم.

جایگاه خاص پدر و مادر

پناه:ارتباط من با پدر و مادرم خیلی خوب است. هیچ وقت نتوانستم بین آنها تفاوتی قائل شوم؛ یعنی اصلا به آن فکر نکردم. دوست داشتن و محبت من نسبت به آنها عددی و قابل شمارش نیست. من مادرم را خیلی دوست دارم. اما نه آن طور که پدرم را دوست دارم و البته برعکس آن نیز هست. هرکدام جایگاه خاص خودشان را دارند.

از مطالعه تا اینستاگرام

پناه:مطالعه ام بستگی به کتاب دارد. آن طور کتابخوان نیستم که نویسنده خاصی را دنبال کنم. از هر کتابی خوشم بیاید می خوانم اما نمی توانم بگویم دختری اهل کتاب هستم. راستش برای هرچیزی به جز رسیدگی به چیزهایی که روی آنها تمرکز کرده ام، وقت کمی دارم. اگر فرصت فراغتی باشد، صرف فیلم دیدن و مطالعه می شود. در همه سایت های اجتماعی هستم اما خیلی کم سراغ شان می روم؛ مثلا شاید هر دو روز یک بار یک بازدید کوچک از صفحه اینستاگرامم داشته باشم. ترجیح می دهم دوستانم را حضوری ببینم و با هم حرف بزنیم. شاید دوستانم بیشتر از من سمت این چیزها بروند.

گفتگو با رحیم نوروزی

رابطه عجیب پدر و دختر

رحیم:به نظرم رابطه پدر و دختری چیز غریبی است. شما هم مسئول هستید و هم می خواهید رابطه پایاپایی داشته باشید. هم می خواهید نظارت داشته باشید و هم رفاقت. معمولا والدین در این رابطه دهنده مطلق هستند و هرچه حتی عشقی که می دهند باید بدهند؛ عشق بی دلیلی است و انتظار بازخورد و دریافتی نیست. اگر گاهی به جان پناه غر می زنم برای این است که توقع دارم چیزهایی را از او ببینم. گاهی حس می کنم همین قدر توقع هم آن عشق خالص را مخدوش می کند. شاید من کمی زیاد از حد روی پناه نگاه نظارتی دارم ولی از همان زمان کودکی اش دوست داشتم صاحب تشخیص باشد.

در مصاحبه ای از من پرسیده شد اگر فرزندتان وارد فضای مجازی شود چه کار می کنید؟ من سعی می کنم در حد این بگویم که سعی کن این قدر چشمت در آن برنامه نباشد وگرنه اینکه مدام او را چک کنم ببینم کجا می رود یا نمی رود یا فیلترش کنم و. . . هیچ فایده ای ندارد. ترجیح من این است که خودش تشخیص دهد و به عنوان کسی که فاعلیت در زندگی اش دارد، صاحب نگاه باشد و انتخاب کند. همان قدرت انتخابی که خلقت به او داده است؛ گناه، خیر، شر و ثوابش همین است. کنش های ما یا به نفع خودمان و دیگران یا به ضرر خودمان و دیگران است. این انتخاب خود ماست که کدام راه را برویم. دلم می خواهد پناه موجود صاحب تشخیصی باشد که اگر حتی کاری می کند که مورد پسند من نیست اما به تشخیص او احترام بگذارم.

گرایشی بسته به شرایط

رحیم:یک بچه، دوره های مختلفی را طی می کند. اینکه می پرسید به من گرایش بیشتری دارد یا مادرش؟ به نظرم تحت تاثیر شرایط است. در دوره ای به من و در دوره ای به مادرش نزدیک تر می شود. محور رابطه من و پناه بر اساس گفت وگو است. دائم از او می خواهم با من حرف بزند و دلم می خواهد همه حرف هایش را به من بگوید اما جاهایی در سنینی کمی فاصله بین مان می افتد و ترجیح می دهد که با مادرش صحبت کند و من هم پیله نمی کنم که مثلا مجبوری با من در میان بگذاری ولی این عطش، عشق و ولع در من وجود دارد که پناه به من بچسبد و حرف هایش را با من در میان بگذارد، از من مطالبه کند، کمک و راهنمایی بخواهد و. . . شاید خودخواهانه باشد اما این هم یک نیاز پدرانه است.