داستان موفقیت برند نایک
نایک که امروزه به عنوان یکی از بزرگترین تولید کنندگان پوشاک و تجهیزات ورزشی در جهان شناخته می شود،در اصل در سال 1962 توسط Bill Bowerman و Philip Knight تحت نام Blue Ribbon Sport در ایالات متحده امریکا تاسیس شد. هدف از تاسیس این شرکت توسط باورمن و نایت وارد کردن کفشهای ورزشی ارزان قیمت از ژاپن به آمریکا بود.
نایک یکی از دو تولید کننده برترپوشاک و لوازم ورزشی می باشد و با شرکت آدیداس آلمانی در رقابت می باشد.نام کمپانی نایک از نام الهه پیروزی در یونان باستان گرفته شده است .
او این ثروت را از طریق کارآفرینی بدست آورده است. برای بیشتر مردم کلمه کارآفرین یادآور مفاهیمی نظیر ریسک پذیری و مرز شکنی است. فردی متفاوت از آن ها. دلیل این تفکر این است که رسانه ها مدت مدیدی کارآفرین را به عنوان رویاپردازی شجاع نشان می دادند که حاضر است تقریباً همه چیز را برای رسیدن به هدفش قربانی کند. چه داستان مربوط به افراد عصر صنعت باشد نظیر کارنگی، راکی فلر و یا ملون و یا نمونه ای امروزی باشد مثل ری کراک و یا ویکتور کرام، به هر حال این داستان ها مورد توجه و استقبال مردم هستند.
شواهدی نیز این مدعا را تایید می کند. ری کراک مؤسس مک دونالد گفته معروفی دارد که «اگر ریسک پذیر نیستید باید خود را از کسب و کار کنار بکشید.»
ویکتور کیام رییس و مدیر اجرایی محصولات رمینگتون این مطلب را طور دیگری بیان می کند «کارآفرینان ریسک پذیرند. آن ها حاضر هستند در جایی که اعتبار و یا سرمایه شان در معرض خطر است برای حمایت از یک ایده و یا سازمان ریسک کنند.»
ولی رویکرد همه کارآفرینان به کسب و کار چنین بی پروا نیست. برخی از آنان راه های محافظه کارانه تری را انتخاب می کنند.
این گفته من را به داستان فیلیپ نایت برمی گرداند.
داستان موفقیت برند نایک با فیلیپ نایت
داستان فیلیپ نایت تولید کننده نایک
در اواخر دهه 1950 فیل عضو تیم دوی دانشگاه ارگان بود. در آن زمان کفش های دو در آمریکا از مواد بازیافتی کمپانی های پلاستیک سازی ساخته می شد. قیمت یک جفت کفش جدید تنها 5 دلار بود، ولی این کفش ها بیشتر از یک مسابقه دوی پنج مایلی دوام نمی آوردند. فیل کیفیت کفش های خود را تا جایی که می توانست بهبود داد و تا اندازه ای توانست به دوام بهتری دست پیدا کند. بعدها هنگامی که دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشگاه استنفورد شد، واحدی درسی درباره گسترش تجارت های کوچک اخذ کرد. موضوع یکی از تکالیف ایجاد یک تجارت کوچک بود.
با توجه به تجربه دوران دانشجویی اش به عنوان یک ورزشکار، فیل تولید و فروش کفش های ورزشی با کیفیت بهتر را به عنوان موضوع انتخاب کرد. به منظور کاهش هزینه ها کشور ژاپن را برای تولید در نظر گرفت.(در آن زمان تولید در ژاپن به مراتب کم هزینه تر از آمریکا بود.) و پس از تولید، بازاریابی در آمریکا در رقابت با کانورس٫ کدس و دیگر نام های معروف تجاری آمریکایی انجام می شد.
از این که چه نمره ای به آن تکلیف داده شد اطلاعی ندارم، ولی حدس می زنم نمره خوبی بوده باشد.
فیل بعد از پایان تحصیلات تکمیلی به شرق دور سفر کرد. در ژاپن به دنبال کفش هایی که در فروشگاه های دپارتمان دیده بود رفت. او به خصوص تحت تأثیر مارک تایگر قرار گرفته بود. به سرعت با رییس شرکت تماس گرفت و با او درباره تجربه تلخش در رابطه با کفش های آمریکایی صحبت کرد. آن ها به منظور بررسی امکان داد و ستد تجاری با هم ملاقات کردند. و بلافاصله بعد از آن فیل امتیاز پخش کفش های تایگر در غرب آمریکا را بدست آورد.
فیل در مدتی که منتظر رسیدن نمونه ها بود، به عنوان حسابدار مشغول کار شد. همچنین در دانشگاه ایالت پورتلند به تدریس پرداخت. با وجود تجربه ای که از پروژه دوران تحصیل خود بدست آورده بود، فیل به این نتیجه رسید که هنوز درباره کفش های ورزشی چیزی نمی داند. به همین دلیل، اوقات فراغت خود را صرف شناخت هر چه بیشتر این تجارت کرد.
یک سال بعد، زمانی که نمونه ها دریافت شد، او طرح تجاری خود را آماده کرده بود و توانسته بود با رابط های مهمی در آمریکا آشنا شود. یکی از این رابط ها بیل بومن بود، مربی افسانه ای تیم دوی دانشگاه اورگن. فیل امیدوار گرفتن یک تایید از جانب بورمن بود. ولی بورمن کار بهتری برای او انجام داد. او موافقت کرد که شریک فیل شود.
این دو در 25 ژانویه سال 1964 طی یک توافق غیر رسمی شرکت ورزش های روبان آبی را تشکیل دادند و هر کدام از آن ها به مبلغ 500 دلار سرمایه گذاری کردند.
طی 5 سال بعد، بیل مشغول ارتقا طراحی کفش های خودشان شد و فیل نمونه های وارداتی ژاپنی را در پشت وانت مدل پلی موث والیانت خود به مسابقات دو میدانی، در پسفیک نورت وست می برد و می فروخت. در این فاصله هر دو نفر کار روزانه خود را حفظ کردند. هیچ کدام از آن ها پس انداز و یا حقوقش را در معرض ریسک قرار نداد. آن ها کم کم شروع ناچیز خود را به یک تجارت کوچک، با 45 نفر کارمند و فروشی نزدیک به 1 میلیون کفش در سال تبدیل کردند.
همین موقع بود که نام شرکت را تغییر دادند. ایده اولیه فیل-ـ بعد ششم ـ رد شد. سپس یکی از دوستانشان به نام جف جانسون نامی را پیشنهاد کرد که دریک خواب به او الهام شده بود. نام خدای یونانی پیروزی، خدایی بال دار:نایک
نایک یکی از برترین برندهای کفش های ورزشی است
آنچه از این داستان می آموزیم
موفقیت نایک افسانه ای است. و گاهی مواقع هنگام بیان این داستان، نویسندگان کسب و کار فیل نایت و بیل بورمن را به عنوان نمونه کارآفرینان ریسک پذیر معرفی می کنند.
همانطور که می دانید این گفته از واقعیت فاصله دارد. آن ها بیشتر افرادی محتاط و حتی در برخی مواقع ترسو بوده اند.
من ده ها تجارت کارآفرین موفق را یا به تنهایی و یا با مشارکت دیگران شروع کرده و یا برای ایجاد آن مشاوره داده ام. دو مورد از این تجارت ها شرکت هایی بودند که ده ها شرکت کوچک تر از آن ها منشعب شده است. بر اساس تجربه شخصی من، مطمئن ترین و بی خطرترین راه برای ایجاد یک تجارت موفق این نیست که ایده جدیدی را پرورش داده و تمام سرمایه خود را صرف آن کنید. بلکه باید مانند فیل نایت به آهستگی شروع کنید. ابتدا منابع، رابط ها و طرح تجاری خود را مشخص کنید و شغل فعلی تان را تا زمانی که درآمد حاصل از تجارتتان به حدی برسد که دیگر نیازی به حقوق روزانه نداشته باشید حفظ کنید.
