زندگی حرفه ای احسان روزبهانی قهرمان بوکس ایران

 

(با خنده) چرا عصبانی شوم؟ احسان زیاد عصبانی نمی شود. این موضوع بد جا افتاده که بوکسورها زود عصبی می شوند. در واقع اصلا اینطور نیست.

 

 

بله. مثلا در خیابان چند باری شده که چپ چپ نگاهم کرده اند یا از ماشین پیاده شده اند ولی بعد شناختند و سلام و علیک کردیم و تمام شده است.

 

 

اصلا از ماشین پیاده هم نمی شوم. الان مردم پشت فرمان اعصاب ندارند. متاسفانه آمار درگیری و نزاع زیاد شده که این اصلا اتفاق خوبی نیست. به نظرم اگر یک مقدار هر کس گذشتش را بیشتر کند کمتر شاهد این اتفاقات خواهیم بود.

 

 

بعد از دو سال عضویت در تیم آستانه قزاقستان و شرکت در لیگ ستارگان جهان و مسابقات ATB یعنی مسابقات حرفه ای بوکس که 8 رانده و 10 رانده است، در مسابقات شرکت کردم. جالب است که بگویم من اصلا به فکر کسب سهمیه المپیک نبودم و تقریبا تمام فکرم پیش آن کمربند بود که بتوانم آن را کسب کنم. برای کسب کمربند هم باید نفر اول می شدم. بازی اول را با حریف ازبکستانی که نفر سوم جهان و قهرمان آسیا بود برگزار کردیم. قبل از شروع بازی همه فدراسیون می گفتند برنده نخواهیم شد. هیچ کس هیچ حسابی روی پیروزی من باز نمی کرد ولی من موفق شدم و آن بازی را خیلی خوب بردم. بازی دوم که با روس بود من را بازاندند! مسابقه سوم با فرانسه که خیلی توی بوکس مدعی و خوب است را هم 5یک بردم که همان حریف فرانسوی، حریف قزاقستانی را در مبارزه ای یکطرفه برد. بازی چهارم با آفریقا خیلی سخت بود که موفق شدم 7-2 پیروز شوم و سهمیه المپیک را کسب کنم. الان هم یک جوی راه انداخته اند که اسم من در سایت و جزو نفرات سهمیه گرفته المپیک ریو نیست ولی من همان موقع هم اعلام کردم که باید در مسابقه ای که 27 شهریور دفاع از رنکینگم است شرکت کنم تا اسمم وارد لیست اسامی کسانی که سهمیه گرفته اند شود.

 

 

 

 

خیر، اینطور نیست. هشت بوکسوری که الان دارند با من بازی می کنند، قهرمانشان با من مسابقه می دهد و برد و باخت آن زیاد مهم نیست. فقط باید در آن مسابقه شرکت کنم که اسمم برای المپیک برود.

 

 

چون من از باخت بدم می آید، به خاطر همین وقتی داخل رینگ می شوم فقط برای برد مبارزه می کنم و هیچ چیز کم نمی گذارم. در مسابقات المپیک یا در بازی های آسیایی همه دیدند که چطور داوران حقم را ضایع کردند. من دست همه مردم را می بوسم که همیشه طرفدار حق هستند و دیدند که من هیچ چیز کم نگذاشتم و پیروز شدم. حتی خود حریف قزاقستانی ام هم می دانست که بازی را باخته ولی دست او را بالا بردند.

 

 

همیشه گفته اند که فعل خواستن احسان خوب بوده، من هم فقط برای مقام آوردن توی رینگ می روم؛ دیدگاه مسوولان هم نسبت به قبل از گرفتن سهمیه و بعد از گرفتن سهمیه هیچ فرقی نکرده که بخواهد چیزی عوض شود. همانطور که الان هم مشاهده می کنید در سالن تمرین بوکس هستیم ولی هیچ حریف تمرینی ندارم. 5-4 ماه است که از مسابقه دورم. هیچ کسی نیامده از من بپرسد تو الان کجای کار هستی؟ داری چه کار می کنی؟ می خواهی برایت مسابقه بگذاریم؟ هیچ خبری نیست! همه کارهایم را خودم انجام می دهم. مثلا ارتباطات را خودم با خارج از کشور دارم که ببینم کجاها مسابقه هست، بروم.

 

 

 

 

مسوولان خودشان بهتر می دانند. من دوست ندارم وارد حاشیه شوم ولی به نظرم یا یک ورزشی هست یا نیست. اگر هست، این همه هم پدیده دارد، پس باید به آن رسیدگی شود. مثل همین والیبال که این روزها دارند خوش می درخشند و بهشان از همین جا هم تبریک می گویم. یک مدیریت خوب یا سرپرستی و یک پول خوب سبب شد والیبالی ها که قهرمان آسیا هم نمی شدند موفق به کسب طلای آسیا شوند و الان هم در لیگ جهانی خوش می درخشند و کسب افتخار می کنند. من همه جا گفته ام اگر بوکس هست و آن را دوست دارید و آنقدر محبوب است و ورزشی است که از قدیم الایام بوده و المپیکی محسوب می شود، خب به آن برسید تا فقط یکی دوتا لژیونر نداشته باشد. ما در بوکس می توانیم در لیگ جهانی دارای تیم باشیم و اسپانسر بگیریم تا این رشته از این رو به آن رو شود. اگر هم ورزشی به اسم بوکس نیست، یعنی نمی خواهیم به آن برسیم، خب کلا آن را برداریم دیگر. امروز هم در کمیته المپیک من گفتم اگر بوکس را دوست ندارید چرا آن را برنمی دارید؟!

 

 

والا من هیچ وقت دوست نداشتم چنین پستی بگیرم ولی حالا فرضا اگر در این جایگاه بودم، می فهمیدم که درد ورزشکاران چیست و چه چیزهایی کم دارند، آنها را برایشان فراهم می کردم. حالا نه برای احسان، برای خیلی از ورزشکاران دیگر این کارها را انجام می دادم. ما در بوکس لیگ نداریم، اسپانسر نداریم، حقوق نداریم. اینها را نباید بگویم ولی اگر قرار باشد یک ورزشکار به اوج برسد، اینها همه مکمل هایی هستند که داشتن شان کمک می کند ذهن آزاد باشد و تمرکز فقط روی ورزش قهرمانی باشد نه اینکه ورزش قهرمانی اولویت دوم و سوم باشد؛ به این معنا که اول برود سراغ کار و زندگی و به فکر آینده اش باشد. اگر نام ورزش، ورزش قهرمانی است به این معناست که همه زندگی فرد در ورزش است، پس درآمد و همه چیز آن باید از ورزش تامین شود.

 

 

زمانی که برای تیم آستانه قزاقستان مسابقه می دادم واقعا زندگی قهرمانی را آنجا دیدم. در نقطه مقابل وقتی اینجا هستم زندگی قهرمانی نمی کنم. آنجا خوب می خوردم، خوب می خوابیدم، فقط و فقط همه تمرکزم روی تمرین هایم بود. به موقع تفریح داشتم و به موقع تمرین می کردم، حقوق ماهیانه دریافت می کردم، همه چیز سر جای خودش بود.

 

 

 

 

نه، چرا پشیمان؟! من عاشق بوکس هستم و بوکس را خیلی دوست دارم. بیشتر از آن عاشق مملکتم هستم چون بوکسور نداشته ایم این مشکلات وجود دارد. بالاخره یکی باید این راه خاکی را برود. من خیلی خوشحالم که توانستم به لطف خدا که شامل حال من شده کمک بزرگی به بوکس کشورم بکنم و بوکس ایران شناخته شود. در گذشته هیچ حسابی روی بوکس ایران نمی کردند ولی حالا می توانید از مربی ام هم سوال کنید که اسم احسان وقتی در رینگ می آید، همه حریف های خوب هم حتی از من می ترسند. این برای خودم یک افتخار است.

 

 

اگر هم گفته باشم برای خوشگذرانی و خندیدن با دوستان ورزشی است که نشسته ایم گفتیم مثلا اگر یک رشته دیگر می رفتیم این می شد آن می شد. مگر ما چه کم داشتیم، یا مثلا فلانی مگر می تواند مثل ما تمرین کند ولی همیشه گفتم آدم در رشته ای که علاقه دارد موفق است. من از بچگی بوکس را دوست داشتم و همچنان هم دوستش دارم چون ورزش محبوبی است و افتخارم این است ورزشکار قرن محمد علی کلی یک بوکسور بوده، مسابقه قرن بین دو بوکسور برگزار شده، پولدارترین ورزشکار دنیا یک بوکسور است، پولدارترین مسابقه دنیا چند وقت پیش برای بوکس برگزار شد. اینها همه افتخار ماست.

 

 

من از سالی که رفتم قزاقستان خیلی وضع مالی ام بهتر شد. هر چه که تاکنون کسب کردم از آن طرف بوده و این طرف هم پاداش های کوچکی که می دهند کمک زندگی ام هست. هزینه ورزشی ما زیاد است. بوکس ورزش پولداری نیست ولی بالاخره هزینه های بالایی دارد. مثلا ما 24 ساعته در حال کیسه زدن هستیم. هر یک ماه یا نهایتا دو ماه باید یک دستکش عوض کنیم چون دستمان آسیب می بیند. این دستکش ها قیمت های متفاوتی دارند و گران ترین آنها 400 یا 500 دلار است.

 

 

 

بعد از اینکه من در ستارگان جهان اول شدم، برای سال دوم که اکنون در حال برگزاری است از ایران خواسته بودند در وزن من میزبان شود که قبول نکردند. الان هم هنوز دیر نشده چون من 27 شهریور فینال دارم و هشت بوکسور که می توانیم دعوت کنیم، با مربی ها و اسپانسرهایشان می آیند. هزینه زیادی ندارد، گفتم هزینه ها را خودم تقبل می کنم، فقط اجازه دهید که اینجا برگزار شود چون خیلی رویداد ورزشی مهمی است.

 

 

 

 

نمی دانم. نه، نپرسیدم ولی فکر می کنم چون فدراسیون جهانی 3-2 شرط برای برگزاری دارد که به عنوان مثال پخش تلویزیونی داشته باشید، پخش ماهواره ای داشته باشید یا خیلی چیزهای دیگر، با آنها مشکل دارند. غیر از اینها مشکل دیگری وجود ندارد.

 

 

آن موقع لباس ما رکابی بود ولی این چون بوکس حرفه ای است، بدون لباس است. شاید به خاطر این است ولی ما خیلی داریم سعی و تلاش می کنیم که این اتفاق بیفتد و بگذارند بوکس حرفه ای را اینجا برگزار کنیم.

 

 

نمی دانم... واقعا نمی دانم. این را باید از رییس فدراسیون و مسوولان ورزشی بپرسید که چرا نمی خواهند. همان چیزی که شما گفتید، ورزش بزرگی است، اسپانسرهای زیادی دارد ولی نمی دانم چرا اینقدر بین بوکس ما و بوکس دنیا فرق وجود دارد.

 

 

من همیشه انگیزه ام را دارم. این را همه جا گفته ام باز هم می گویم. دو سال پیش بهترین بوکسور آمریکا را در کالیفرنیا ناک اوت کردم و یک قرارداد 5 ساله برایم آوردند و من قبول نکردم. همان سال از طرف آلمان دعوت شدم، یک سال بعد آذربایجان با مبلغ خوبی می خواست برای آنها مبارزه کنم ولی هیچ کدام را قبول نکردم. بالاخره همانطور که گفتم یک مسیر است که باید بروم. بعد از هفتاد سال که نه مدال جهانی داشتیم نه مدال المپیک، من ایستادم که این رکورد را بشکنم و هیچ چیز هم نمی تواند جلوی راهم را بگیرد. اینها همه می گذرد... 13 ماه مانده تا المپیک، انشاءالله که بتوانم روسفید باشم.