2 سال پیش / خواندن دقیقه

سه مورد از برجسته ترین و ماندگارترین اشعار در زبان فارسی

در شعر همه ی شاعران پارسی زبان می توان عناصری را یافت که سبب تمایز کلام آنها با یکدیگر شود و بیان شاعرانه متفاوتی با هم داشته باشند.

3 مورد از برجسته ترین اشعار در زبان فارسی که جزو ماندگارترین آثار هستند

در شعر همه ی شاعران پارسی زبان می توان عناصری را یافت که سبب تمایز کلام آنها با یکدیگر شود و بیان شاعرانه متفاوتی با هم داشته باشند.مثلا در بین شاعران فارسی زبان، در اشعار یک شاعر می توان گرایش به تشبیه را بیشتر دید، در اشعار دیگر استعاره و در شعر دیگر مجاز را بر دیگر موارد غالب بیابیم.

این ویژگی می تواند اشعار آن شاعر را از دیگری متمایز و ماندگارتر کند. عواطف انسانی درونمایه اکثر شعرهای فارسی است ولی آیا بدون فکر و اندیشه ی والا می توان دارای این عواطف بود؟!

عاطفه مهم ترین عنصر سازنده شعر است و خواننده بیشتر تاثیر را از جنبه ی عاطفی شعر دریافت می کند. برخی از اشعار آینه تمام نمای جنبه عاطفی شاعر بوده اند و مخاطب با خواندن یا شنیدن اشعار شاعر در هر زمان و مکانی می تواند از شعر شاعر تاثیر پذیرد.

به همین سبب است که برخی اشعار فارسی شاعران جزء برجسته ترین اشعار فارسی شناخته شده و برای جوامع ماندگار خواهند بود.ما در این مقاله چند مورد از اشعار برجسته شاعران فارسی زبان را به شما معرفی می کنیم که با گذشت سال ها از زمان سروده شدن آنها همچنان برای همگان جذاب و شنیدنی بوده و در خاطر مردم باقی مانده اند.

1.تو بمان و دگران، سروده شهریار

مختصری از زندگی نامه سید محمدحسین شهریار این است که شهریار در سال 1285 در روستای خوشگناب بستان آباد متولد شد. استاد شهریار در سرودن انواع گونه های شعری تبحر داشت و اشعار قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و نیمایی را بسیار استادانه میسرود.

در اشعار شهریار می توان ارادت وی به علی بن ابی طالب را به وضوح مشاهده کرد. که اشعار او در مدح ائمه سرلوحه کار دیگر شاعران ادوار پس از او شده است. ایشان در سال 1367 چشم از جهان فرو بست و در ایران روز درگذشت استاد شهریار یعنی 27 شهریور را روز شعر و ادب فارسی نامگذاری شده است. یکی از ماندگارترین اشعار او که همواره در یاد و ذهن مخاطبان حک شده است این شعر بی مثال ایشان است.

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

رفتم از کوی تو لیکن عقبِ سر نگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی

تو بمان و دگران وای به حال دگران

رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند

هر چه آفاق بجویند کران تا به کران

می روم تا که به صاحبنظری بازرسم

محرم ما نبود دیده ی کوته نظران

دل چون آینه اهل صفا می شکنند

که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبران

دل من دار که در زلف شکن در شکنت

یادگاریست ز سر حلقه شوریده سران

گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود

لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران

ره بیداد گران بخت من آموخت ترا

ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن

کاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهریارا غم آوارگی و دربدری

شورها در دلم انگیخته چون نوسفران

2.ای ساربان آهسته ران، سعدی شیرازی

اشعار سعدی

مشرف الدین مصلح بن عبدالله سعدی شیرازی شاعر قرن هفتم هجری قمری است و در شیراز زاده شده است. از برجسته ترین شاهکارهای سعدی می توان به بوستان و گلستان اشاره کرد. اشعار سعدی به دو دسته منظوم و منثور تقسیم می شود، البته سعدی دارای قصاید، حکایات، غزلیات، قطعات و ... نیز می باشد که این اشعار در کتاب کلیات سعدی گردآوری شده است.

اشعار سعدی تاثیر انکارناپذیری بر زبان فارسی گذاشته است طوری که بین فارسی امروزی و زبان سعدی شباهت قابل توجهی وجود دارد و حتی بسیاری از ضرب المثل های پرکاربرد امروزی از آثار او اقتباس گرفته است. به جهت تجلیل از شاعر نام آور بوستان و گلستان، روز اول اردیبهشت را روز سعدی نامگذاری کرده اند که در سایت های خارجی همچون این مطلب درباره این روز نوشته شده است.

یکی از ماندنی ترین اشعار سعدی ابیاتی است که در زیر خواهید دید.

ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود

وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او

گویی که نیشی دور از او بر استخوانم می رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون

پنهان نمی ماند که خون بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان

کز عشق آن سرو روان گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم

چون مجمری پر آتشم کز سر دخانم می رود

با این همه بیداد او وان عهد بی بنیاد او

در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می رود

گفتم بگریم تا ابد چون خر فرو ماند به گل

وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می رود

باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین

کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من

گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

سعدی فغان از دست ما لایق نبودی بی وفا

طاقت نمی دارم جفا کار از فغانم می رود

3.نه تو می مانی و نه اندوه، سهراب سپهری

اشعار سهراب سپهری

شاعر معاصر سهراب سپهری متولد 1307 زاده کاشان است. سال های زیادی از زندگی سهراب سپهری در باغ های زیبای کاشان و خانه اجدادی او سپری شد. بدون شک زندگی در آن فضا در جلوه های عمیق طبیعت در آثار سهراب بی تاثیر نبوده است و خواندن اشعار و کتابهای سهراب سپهری این حس را به طور کامل منتقل می کند، او با روحی لطیف رشد کرده است و تمایز نگاه او به زندگی از همان سال ها شکل گرفته است.

جاوندانگی سهراب سپهری از زمان جوانی او آغاز شد. نگاه عمیق او به زندگی که بعدها عناصر شعرش را تشکیل دادند بازمانده از ایام جوانی سهراب است.سهراب سپهری در اشعارش سبک نیمایی را به طرز ماهرانه ای استفاده می کرده است اما خود نیز به نحو زیبایی صاحب سبک و خلاق بود. نگاه عارفانه ی سپهری به زندگی به گونه ای بود که خداوند را در طبیعت می جست.

از آثار سهراب سپهری می توان به کتاب های هشت کتاب، مرگ رنگ، زندگی خواب ها، آوار آفتاب، شرق اندوه، صدای پای آب، مسافر، حجم سبز، ما هیچ ما نگاه، آوارکتاب، زندگی خواب ها اشاره کرد و یکی از اشعار بی مثال و ماندتی او بی شک این شعر خواهد بود.

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

غصه هم خواهد رفت

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند

لحظه ها عریانند

به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز

تو به آیینه،نه! آیینه به تو خیره شده ست

تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید

و اگر بغض کنی

آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد