علائم و علت بیماری دوپویترن کف دست و روش های درمان آن

بیماری دوپویترن کف دست چیست و چطور درمان می شود؟

دوپویترن یک ناهنجاری دست است که معمولا طی سال ها رشد می کند. این وضعیت بر لایه ای از بافتی که در زیر پوست کف دست شماست، تاثیر می گذارد. گره های بافتی در زیر پوست تشکیل می شود. در نهایت باعث ایجاد یک طناب ضخیم می شود که می تواند یک یا چند انگشت را به حالت خمیده دربیاورد.انگشتان آسیب دیده را نمی توان به طور کامل صاف کرد، که با این امر می تواند فعالیت های روزمره ای را مانند قرار دادن دست ها در جیب، دستکش دست کردن و یا دست دادن را تحت تاثیر قرار دهد.

همانطور که در تصاویر و توضیحات این بخش از سلامت پلاس وی خواهید دید و خواند دوپویترن عمدتا روی انگشت کوچک و حلقه تاثیر دارد و اغلب در مردان مسن در شمال اروپا اتفاق می افتد، تعدادی درمان ها برای کاهش دادن پیشرفت دوپویترن و کاهش علائمش در دسترس هستند.

علائم بیماری دوپویترن :

دوپویترن به طور معمول در طول سالها به آرامی پیشرفت می کند، این وضعیت معمولا با ضخیم شدن پوست در کف دست شما آغاز می شود و همانطور که در حال پیشرفت است، پوست روی کف دست شما ممکن است چروک یا گود شود.

یک قوس از بافت می تواند در کف دست شما ایجاد شود این توده ممکن است به لمس شدن حساس باشد اما معمولا دردناک نیست.

در مراحل بعدی دوپویترن، طناب های بافتی که زیر پوست کف دست شما قرار دارند، می توانند تا انگشتان شما گسترش پیدا کنند به طوری که این طناب ها سفت می شوند و در مواقع شدید انگشتان شما ممکن است به سمت کف دستتان برسند.

انگشت کوچک وحلقه بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند، اما انگشت میانی نیز می تواند درگیر باشد، انگشت شست و اشاره به ندرت تحت تاثیر قرار می گیرند. دوپویترن در هر دو دست می تواند اتفاق بیفتد، هر چند یک دست معمولا به شدت بیشتری تحت تاثیر قرار می گیرد.

دلایل بیماری دوپویترن :

پزشکان نمی دانند که علت دوپویترن چیست وهیچ شواهدی وجود ندارد که آسیب های دست یا اشاعه هایی که باعث ارتعاش به دست می شوند را باعث ایجاد این وضعیت بدانند.

عوامل خطر بیماری دوپویترن:

دانشمندان بر این باورند که تعدادی از عوامل، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند، از جمله:

سن:

دوپویترن معمولا بعد از سن 50 سالگی اتفاق می افتد.

جنسیت:

مردان بیشتر احتمال دارد که مبتلا شوند و عارضه جدی تری نسبت به زنان داشته باشند.

منطقه جغرافیایی:

افرادی از اروپای شمالی هستند، در معرض خطر بیشتری از این بیماری می باشند.

سابقه خانوادگی:

دوپویترن اغلب در خانواده ها ارثی هستند.

مصرف دخانیات و الکل:

سیگار کشیدن با افزایش خطر ابتلا به دوپویترن همراه است، شاید به دلیل تغییرات میکروسکوپی در عروق خونی ناشی از سیگار کشیدن باشد ؛ مصرف الکل نیز بسیار موثر است.

دیابت:

گزارش شده که افراد مبتلا به دیابت خطر ابتلا به دوپویترن بیشتری دارند.

عوارض جانبی بیماری دوپویترن :

دوپویترن می تواند استفاده از دست هایتان را برای انجام کارهای خاصی سخت کند. از آنجا که انگشت شست و انگشت اشاره معمولا تحت تأثیر قرار نمی گیرند، بسیاری از افراد ناراحتی و ناتوانی زیادی برای انجام فعالیت های حرکتی مانند نوشتن را ندارند اما با پیشرفت دوپویترن، می تواند توانایی شما را به طور کامل دستتان را محدود کند، مانند باز کردن کامل دستتان، گرفتن اشیا بزرگ، یا قرار دادن دستتان در جاهای باریک.

تشخیص بیماری دوپویترن :

در بیشتر موارد پزشکان می توانند دوپویترن را تشخیص دهند، دوپویترن توسط نگاه و احساس از دست شما تشخیص داده می شود تست های دیگر به ندرت لازم است. پزشک شما دست هایتان را با یکدیگر مقایسه می کند و برای پوست های دست ،کف دستتان را بررسی می کند.

او همچنین بخشی از دستها و انگشتان شما را برای بررسی گره های سخت یا بافت ها فشار می دهد؛ همچنین ممکن است بررسی کند که آیا شما می توانید دست خود را روی یک میز یا سطح صاف دیگری قرار دهید یا خیر. عدم توانایی باز کردن کامل انگشتان نشان می دهد که شما دچار دوپویترن هستید.

درمان بیماری دوپویترن :

اگر بیماری به آرامی پیشرفت کند، باعث درد و تاثیر کمی در توانایی شما برای استفاده از دستتان برای کارهای روزمره نمی شود و ممکن است شما نیازی به درمان را نبینید در عوض، می توانید منتظر بمانید و ببینید آیا دوپویترن پیشرفت می کند یا خیر. ممکن است بخواهید به دنبال انجام یک تست، که می توانید به تنهایی انجام دهید، باشید.

درمان غیر جراحی:

درمان های غیر جراحی اغلب در مراحل اولیه توصیه می شود در حالی که درمان های غیر جراحی زیادی مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما تنها تعداد کمی از آنها مفید بوده اند.

کشش:

کارشناسان ممکن است کشش را برای خفیف ترین نوع دوپویترن توصیه کنند علاوه بر این، کشش ممکن است همراه با سایر روش ها استفاده شود. مهم است که برای هر برنامه کششی با پزشک خود کار کنید.

تزریق استروئید:

این داروی ضد التهابی قوی، هنگامی که به گره های دپورتیون تزریق شود، مفید خواهند بود اغلب، چندین تزریق ضروری است. تزریق استروئید ممکن است اندازه گره ها را در اوایل بیماری کاهش دهد، اما در مراحل بعدی ، هنگامی که بافت ضخیم تر تشکیل می شود، کمتر موثر خواهد بود. تزریق استروئید ممکن است به کاهش پیشرفت دوپویترن کمک کند، اما اگر شما قبلا کنتراتور (کوتاه شدگی عضله یا زردپی) داشته بودید، کمکی نخواهد کرد تا انگشتان را صاف کنید.

تزریق آنزیم :

اگر انگشت شما در حال خم شدن باشند، پزشک ممکن است ایکسافلکس را پیشنهاد کند، مخلوطی از آنزیم هایی که به داخل ناحیه آسیب دیده تزریق می شود که برای شکستن بافت های سخت، توصیه می شود. این دارو باعث شل شدن بافت می شود اگر کنتراتور هنوز در شما وجود داشته باشد، پزشک شما انگشتتان را می کشد و سعی می کتد تا آن را تزریق کند. تزریق در دفتر پزشکان انجام می شود و ممکن است به عنوان یک جایگزین برای جراحی استفاده شود ، پزشک شما نیز پس از تزریق، تمرینات کششی خاصی را توصیه خواهد کرد.

اکثر مردم به یک یا دو تزریق در مفصل مبتلا نیاز دارند، اما ممکن است برخی افراد به اندازه سه بار تزریق مستقیم یا در نزدیکی انگشتانشان نیاز داشته باشند ؛ شایع ترین عوارض جانبی، تورم در ناحیه آسیب دیده یا خونریزی، کبودی و درد در محل تزریق است. به ندرت، عوارض جانبی جدی مانند آسیب به تاندون، آسیب عصبی یا واکنش آلرژیک ممکن است رخ دهد.

پرتو درمانی:

یک گزینه دیگر برای درمان دپورتیون، پرتو درمانی کم انرژی است ، ممکن است به بهبود علائم کمک کند و از بدتر شدن طناب ها، گره ها و تغییرات پوستی که می توانند با کنتراکتورٍ دپورتیرون به وجود آیند، جلوگیری کنند. در نظر داشته باشید که مطالعات کمی برای حمایت از استفاده از این درمان برای دپورتیون وجود دارد.

تراشیدن، کرم ویتامین E و اولتراسوتد بعضی دیگر از درمان هایی هستند که مورد آزمایش قرار گرفته اند، اما به طور کلی موفق نبوده اند.

سبک زندگی و درمان های خانگی بیماری دوپویترن:

اگر انقباض ضعیفی از دپورتیون دارید، می توانید از دست های خود محافظت کنید.

• از دست زدن و گرفتن اشیا بدون دستگیره خودداری کنید.
• از دستکش یا پد ضخیم برای بلند کردن اشیا سنگین استفاده کنید.

گرچه وضعیت و مشکل شما می تواند حتی علی رقم انجام این کارها، بدتر شوند.

جراحی برای بیماری کانتراکتور دپورتیون :

اگر اینکه برداشتن اشیا برایتان سخت شود یا همینطور سایر فعالیت های روزانه، در این صورت چه کاری انجام می دهید؟اگر بیماری شما پیشرفت کند، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. هدف جراحی بازگرداندن حرکت انگشتان شما است.

جراحی باز :

جراح برش می زند و یا تقسیم می کند (فاسکیوتومی) و آن را برمی دارد (فاسیکتومی) ، قسمتی از آن یا تمام نوارهای ضخیم بافت را.انواع روش های مختلف برای بستن زخم استفاده می شود.پوست سالم را از منطقه دیگری از بدن می گیرند و آن را به ناحیه دست پیوند می دهند که باید بسته شود.

سوزن آپونوروتومی:

جایگزین جراحی باز، سوزن آپونوروتومی نام دارد ؛ جراح از یک سوزن زیر پوستی برای تقسیم و برش بافت بیمار در کف دست و انگشتانش استفاده می کند.این روش کمتر تهاجمی است و منجر به بهبود سریعتری از جراحی باز می شود. بسیاری از بیماران پس از این عمل نیازی به فیزیوتراپی و توانبخشی ندارند و ارزیابی قبل از جراحی می تواند تعیین کند که آیا شما یک گزینه برای این روش هستید یا خیر.

چه انتظاراتی پس از جراحی می توان داشت :

• جراحی ممکن است بتواند اشکالات دوپویترن را تصحیح کند.
• اغلب می تواند از کانتراکتور مراقبت کند و عملکرد دست را به آن بازگرداند.
• اگر دو یا چند انگشت در این مفصل درگیر است، اصلاح انقباض سخت تر می شود.
• برای سایر مفاصل انگشتان، عمل جراحی میتواند آنها را بهبود دهد، اما محدودیت های ناشی از این بیماری را تصحیح نمی کند.

عوارض احتمالی جراحی در بیماری دوپویترن:

هر دو جراحی باز و سوزن آپونوروتومی دارای میزان بالایی از عوارض جانبی هستند. همچنین جراحی باز می تواند منجر به واکنش بیش از حد به زخم شود.

سایر عوارض جراحی عبارتند از:

• تورم و درد
• آسیب به عصب و یا رگ های خونی
• عفونت
• مرگ بافتی

سرعت بهبود بعد از جریان درمان و جراحی بیماری دوپویترن:

پس از جراحی، اگر دستورالعمل پزشکتان را انجام دهید، ممکن است دست خود را بالاتر از قلب خود قرار دهید و انگشتان خود را به آرامی حرکت دهید؛ این کار می تواند به کاهش درد، تورم و سفتی بافت کمک کند.

پزشک ممکن است شما را به یک درمانگر فیزیکی ارجاع کند. درمانگر شما می تواند به شما تمریناتی را برای بهبود قدرت و عملکرد دستتان آموزش دهد. بعضی از جراحان ممکن است از وسیله فشار دست برای کمک به راحتی و بهبود موقعیت و عملکرد انگشتانتان را توصیه کنند.