مدت دریافت بیمه بیکاری
مطابق ماده 1 قانون بیمه بیکاری، افرادی می‌توانند از مزایای این قانون بهره‌مند شوند که مشمول قوانین تامین اجتماعی و کار باشند، و در جمله‌ی بازنشستگان، افرادی که از کار افتاده‌اند، صاحبان حرفه و مشاغل آزاد، بیمه‌شدگان اختیاری نباشند و از اتباع خارجی نیز نباشند. به علاوه، طبق ماده 6 این قانون، بیمه‌شدگان بیکار باید حداقل 6 ماه سابقه اشتغال و پرداخت حق بیمه را داشته باشند و حداکثر ظرف مدت 30 روز از تاریخ بیکاری، وضعیت خود را به ادارات تعاون، کار و رفاه اجتماعی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی اطلاع دهند.
همچنین، افرادی که به دلیل وقوع حوادث غیرمنتظره مانند سیل، زلزله، جنگ، آتش‌سوزی و غیره بیکار می‌شوند، از الزامات 6 ماه سابقه‌ای که در ماده‌ی گفته شده ذکر شده، معاف هستند.
به موجب ماده 7 قانون بیمه بیکاری، مدت پرداخت مقرری بیمه بیکاری بر اساس سابقه پرداخت حق بیمه و وضعیت تاهل یا تکفل بیمه‌شده تعیین می‌شود. بنابراین، مجردین حداقل 6 ماه و حداکثر 36 ماه و متاهلین یا متکفلین حداقل 12 ماه و حداکثر 50 ماه مدت پرداخت مقرری بیمه بیکاری خواهند داشت.
مقرری بیمه بیکاری برای افراد واجد شرایط از روز اول بیکاری قابل پرداخت است و مدت دریافت این مقرری به عنوان یکی از سوابق پرداخت حق بیمه محسوب می‌شود.
در صورتی که فرد دریافت‌کننده مقرری بیمه بیکاری دوباره به کار برگردد و اقدام به شرکت در دوره‌های آموزشی یا کسب مهارت نکند، از قبول شغل تخصصی یا مشابه آن خودداری کند، موجب استفاده از مستمری بازنشستگی یا از کارافتادگی کلی شود، با دریافت حقوق بیکاری به کار اولیه بازگردد، فوت کند یا از حداکثر مدت دریافت مقرری بیمه بیکاری استفاده کند، مقرری بیمه بیکاری او قطع خواهد شد. همچنین، اگر پس از دریافت مقرری بیمه بیکاری مشخص شود که بیکاری بیمه‌شده ناشی از اراده خود او بوده، موظف به بازپرداخت وجوه دریافتی به سازمان تامین اجتماعی خواهد بود و در صورت بازگشت به کار قبلی پس از دریافت حقوق بیکاری، نیز باید مقرری بیمه بیکاری دریافتی را به سازمان تأمین اجتماعی بازپرداخت کند.
