مطالعه جدیدی که زمین‌شناسی شهر نیویورک را مدل‌سازی کرده، با در نظر گرفتن داده‌های ماهواره‌ای که فرونشست نیویورک را نشان می‌دهد، نشان می‌دهد نیویورک در حال غرق شدن است و آسمان‌خراش‌هایش در حال فرو بردن آن در زمین هستند.
نشست تدریجی یا ناگهانی سطح زمین وقتی اتفاق می‌افتد که رسوبات نرم حرکت می‌کنند یا بارهای وارده به زمین وزن زیادی را روی آن اعمال می‌کند. دلایل زیادی برای این امر وجود دارد، اما وزن خود شهرها به‌ندرت مورد مطالعه قرار گرفته است.
به‌گزارش ساینس آلرت، مطالعه جدید نشان می‌دهد نیویورک به‌خاطر وزن ساختمان‌های بلند خود با سرعت یک تا دو میلی‌متر در سال درحال فرونشست است. چند میلی‌متر شاید زیاد به‌نظر نرسد، اما قسمت‌هایی از شهر با سرعت بسیار بالاتری درحال فرونشست هستند به‌طوری‌که با سرعت عقب‌نشینی صفحات تکتونیکی بر اثر ذوب یخچال‌های طبیعی برابری می‌کند.
این تغییر شکل می‌تواند برای شهری نزدیک سطح دریا که بیش از ۸ میلیون نفر جمعیت دارد، دردسرساز شود، بنابراین این یافته‌ها باید انگیزه‌ای برای تلاش بیشتر در جهت ایجاد استراتژی‌هایی برای مقابله با خطر سیل و افزایش سطح دریا باشد؛ هرچند به‌نظر برخی کارشناسان، ساخت دیوارهای دریایی بزرگ برای مقاوم کردن شهر راه‌حل مناسبی نیست.
تام پارسونز زمین‌شناس سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده و همکارانش در دانشگاه رود آیلند می‌نویسند: «هدف این مقاله افزایش آگاهی از این موضوع است که هر ساختمان مرتفع دیگری که در محیط‌های ساحلی کنار دریا یا رودخانه ساخته می‌شود، می‌تواند در خطر سیل آینده نقش داشته باشد.»
نتایج همچنین به حجم وسیع ساخت‌و‌ساز بشر اشاره دارد. دانشمندان تخمین می‌زنند که تا سال ۲۰۲۰، وزن کل موارد ساخت دست بشر برابر وزن خشک کل موجودات زنده روی زمین یا حتی بیشتر از آن بوده است. وزن ساختمان‌ها و جاده‌ها از مجموع وزن درختان و بوته‌ها بیشتر است و وزن پلاستیک‌ها دو برابر وزن حیواناتی است که روی زمین زندگی می‌کنند.
در مطالعه جدید، پارسونز و همکارانش وزن تجمعی بیش از یک میلیون ساختمان را در شهر نیویورک محاسبه کردند و به رقم ۱٫۶۸ تریلیون پوند (۷۶۴ میلیارد کیلوگرم) رسیدند. آنها سپس شهر نیویورک را به شبکه‌ای از مربع‌های ۱۰۰ در ۱۰۰ متر تقسیم کردند و با در نظر گرفتن کشش گرانش، وزن ساختمان را به فشار رو به پایین تبدیل کردند. تخمین‌های آنها فقط شامل وزن ساختمان‌ها و محتویات آنها می‌شود و جاده‌ها، پیاده‌روها، پل‌ها، ریل‌ها و سایر نواحی سنگفرش‌شده شهر درنظر گرفته نشده‌اند. با وجود این محدودیت‌ها، محاسبات جدید با درنظر گرفتن زمین‌شناسی سطحی شهر نیویورک که از ماسه، سیلت، رسوبات رسی و رخنمون سنگ بستر تشکیل شده است، مشاهدات گذشته از فرونشست این شهر را اصلاح می‌کند.
پژوهشگران با مدل‌سازی رفتار بسترهای مختلفی که زیر شهر قرار دارند، نشان دادند که خاک‌های رسی و خاکریزهای مصنوعی به‌طورخاص مستعد فرونشست هستند. برای مثال، میانگین فرونشست در نقطه‌ای در منهتن جنوبی، به اندازه طول یک خط‌کش (۲۹۴ میلی‌متر) است.
خاک‌های انعطاف‌پذیرتر پس از ساخت‌و‌ساز جا‌به‌جا می‌شوند، درحالی‌که سنگ بستر که بسیاری از آسمان‌خراش‌ها بر آن تکیه دارند، چندان حرکت نمی‌کند.
پژوهشگران با مقایسه مدل‌ها با داده‌های ماهواره‌ای اندازه‌گیری ارتفاع سطح زمین، مقدار تخمینی فرونشست را در سراسر شهر ترسیم کردند. پژوهشگران هشدار می‌دهند که افزایش شهرنشینی و اقداماتی نظیر تخلیه و پمپاژ آب‌های زیرزمینی می‌تواند مشکل فرونشست نیویورک را تشدید کند.
نیویورک تنها شهری نیست که دچار فرونشست شده است. احتمال می‌رود یک‌چهارم جاکارتا، پایتخت اندونزی، تا سال ۲۰۵۰ زیر آب برود و بخشی‌هایی از این شهر به خاطر بهره‌برداری از آب‌های زیرزمینی با سرعت تقریباً ۱۱ سانتی‌متر در سال درحال غرق‌شدن است. درحال‌حاضر بیش از ۳۰ میلیون نفر از ساکنان جاکارتا با چشم‌انداز جا‌به‌جایی شهر یا اقدامات اقلیمی جدید مانند استفاده از اتوبوس‌های برقی به‌منظور کاهش انتشارات کربنی روبه‌رو هستند.
نیویورک ازنظر مواجهه با سیل‌های آینده در رتبه سوم قرار دارد. بخش اعظم منهتن جنوبی فقط ۱ تا ۲ سانتی‌متر بالاتر از سطح کنونی دریا قرار دارد. طوفان‌های سال ۲۰۱۲ و ۲۰۲۱ نشان دادند که این شهر با چه سرعتی می‌تواند غرق آب شود. محققان نتیجه می‌گیرند: «نیویورک نماد شهرهای ساحلی درحال رشد در سراسر جهان است که درحال فرونشست هستند و چالش جهانی مشترکی برای مقابله با کاهش خطر غرق‌شدن وجود دارد.»
مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۲ روی ۹۹ شهر ساحلی در سراسر جهان نشان داد که فرونشست ممکن است درمقایسه‌با خطر افزایش سطح آب دریا مشکل بزرگ‌تری باشد که مورد غفلت واقع شده است. در اکثر شهرهای مورد بررسی، زمین سریع‌تر از افزایش سطح آب دریا درحال فرونشست است، بنابراین ساکنان آنها زودتر از پیش‌بینی‌های مدل‌های اقلیمی درمعرض سیل قرار خواهند گرفت.
درحالی‌که از قبل آسمان‌خراش‌های بسیار زیادی روی زمین ساخته شده، مسیر آینده سیاره ما مشخص نیست و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بهترین کاری است که برای محدود کردن خطرات آینده، چه افزایش سطح دریا و چه طوفان‌ها، باید انجام دهیم.
این مطالعه در مجله‌ی Earth's Future منتشر شده است.
