کودکان خود را زیاد نبوسید
آیا تا به حال برایتان پیش آمده کودکی را از سر محبت بیش از اندازه، برخلاف میل او ببوسید یا در آغوش بکشید؟ متاسفانه یکی از عادت های ناسالم ما ایرانی ها این است که نمی دانیم چطور و چقدر احساسات خود را به دیگران، مخصوصا کودکانمان بروز بدهیم و خیلی هایمان هم مدیریت و کنترلی بر احساسات و هیجان های خود نداریم. این ضعف مدیریت و کنترل، می تواند برای کودک ، بسیار بیشتر از ما بزرگ ترها آزاردهنده باشد.
توصیه ها و هشدارهای دکتر امیری به بزرگترهایی که کودکان را زیاد می بوسند
اصلا چرا بعضی از ما بزرگ ترها به خودمان اجازه می دهیم احساسات خود را بدون توجه به خواست بچه ها، نسبت به آنها بروز بدهیم؟
متاسفانه این رفتار نادرست، ناشی از پایین بودن سواد عاطفی افراد است.
منظورتان از سواد عاطفی چیست؟
سواد عاطفی یعنی اینکه بتوانیم احساسات خود و طرف مقابلمان را بشناسیم و آنها را کنترل کنیم. فردی که سواد عاطفی داشته باشد، سعی نمی کند به زور و اجبار، احساسات و هیجان های خود را به دیگری تحمیل کند. این فرد، تمام تلاش خود را می کند تا فرد مقابلش را در شرایطی قرار بدهد تا او هم خواسته ای مشابه خواسته خودش داشته باشد. یعنی اگر شما به اندازه کافی سواد عاطفی داشته باشید و نتوانید فرزندتان یا کودکی را که دوست دارید برای بوسیدن و بوسیده شدن یا در آغوش کشیده شدن سر وجد بیاورید و او را طالب این کار کنید، با اعمال کنترل بر احساسات و هیجان های درونی تان، از انجام این عمل خودداری خواهید کرد.
چرا؟
چون می دانید حتی یک بوسه ملایم یا در آغوش کشیدن معمولی هم می تواند باعث آزار روانی آن کودک شود و از آنجا که شما او را دوست دارید، به طور حتم راضی به آزار دیدنش نخواهید شد.
یعنی بوسیدن و در آغوش کشیدن اجباری بچه ها، حتی اگر به دلیل محبت بیش از اندازه به آنها باشد هم می تواند نوعی کودک آزاری محسوب شود؟
بله، این اقدام می تواند علاوه بر کودک آزاری فیزیکی، نوعی کودک آزاری هیجانی هم محسوب شود که البته هیجانی بودن آن، پررنگ تر از فیزیکی بودنش است.
بعضی از ما بزرگ ترها به بهانه اینکه بچه ها معنای دوست داشتن را به خوبی درک نمی کنند، آنها را به زور می بوسیم یا در آغوش می کشیم. آیا این کار با چنین بهانه ای هم توجیه پذیر نیست؟
نه، به هیچ وجه. مردم باید بدانند دوست داشتن یک طرفه، حتی در مورد بچه ها، دردسرساز و اقدامات بعدی ناشی از آن هم نوعی بی سوادی عاطفی است. به عبارت ساده تر، یا باید پتانسیل و قدرت آن را داشته باشیم که احساس و هیجان ناشی از دوست داشتن را در فرد مقابلمان هم ایجاد کنیم، یا آنقدر توانمند و باسواد باشیم که بتوانیم احساسات خود را کنترل کنیم و آنها را برخلاف میل طرف مقابلمان بروز ندهیم.
آیا می توانیم «نه» گفتن را به بچه هایی در هر سنی آموزش بدهیم؟
واقعیت این است که خیلی از بچه ها به طور ذاتی دارای این قدرت هستند و ما با رفتار نادرست خود، قدرت های ذاتی مانند توانایی «نه» گفتن را از آنها می گیریم. مثلا فرض کنید فردی مانند خاله، عمه یا یکی از دوستان خانوادگی تان، فرزند شما را ببوسد یا او را در آغوش بکشد؛ فرزندتان هم در برابر این رفتار، جای بوسه را پاک کند یا به زور خودش را از آغوش طرف مقابل بیرون بکشد. چه کار می کنید؟ به طور حتم، خیلی از ما در چنین شرایطی، فرزند خود را سرزنش می کنیم و به او می گوییم:«وای! خیلی کار بدی کردی! عمه تو را دوست دارد که می بوسدت.» در چنین شرایطی، اجازه نمی دهیم فرزندمان «نه» گفتن را تجربه کند. ما باید بچه ها را در مقابل این موقعیت هایی که ممکن است در طول زندگی بارها و بارها برایشان تکرار شود، آزاد بگذاریم.
حالا اگر کودک تمایل به بوسیده شدن بیش از اندازه داشت، چه؟
باید به عنوان بزرگ تر، بچه ها را از همان سن کودکی با سواد عاطفی آشنا کنیم و به آنها بگوییم این همه طلب احساسات و عواطف، کمکی به او یا اطرافیان نمی کند.
بوسه در بیماری
اگر فرزندمان دوست داشت در شرایطی که ما یا خودش بیمار هستیم، در آغوشمان بکشد یا ما را ببوسد، باید او را توجیه کنیم که این کار فقط باعث انتقال بیماری می شود و شیوه های انتقال بیماری را به زبان ساده برای او توضیح دهیم.
