اثرات بیماری‌زای مصرف شکر با مصرف مداوم آن تشدید می‌شوند. وقتی شکر مصرف می‌شود، دوپامین آزاد می‌شود و مصرف‌کننده احساس خشنودی میکند.
شکر به اندازه‌ی کوکائین اعتیادآور است.
درواقع ممکن است شکر اعتیادآورتر از کوکائین باشد. مبارزه با مواد مخدر؟ پس مبارزه با شکر چه می‌شود؟
تصور آنکه این مسئله چگونه می‌تواند برای افراد وابسته به آن مشکل‌ساز باشد، نسبتا ساده است. یک ماده‌ی اعتیادآور مانند شکر که اثرات قابل‌توجه‌ی بسیاری ندارد، می‌تواند بسیار موذیانه عمل کند. بنابراین یک فرد نه تنها بدون آنکه شکر را مقصر مشکلات سلامتیش بداند، به مصرف آن ادامه می‌دهد بلکه مغزش نیز او را به خوردن شکر تشویق میکند.
وقتی پاسخ انسولین، قند را ازخون می‌زداید، شما دوباره احساس گرسنگی می‌کنید اما این حس گرسنگی معمولا خودش را با میل به خوردن شکر بیشتر نشان می‌دهد.
مصرف شکر از سیر شدن شما جلوگیری میکند.
شاید علت آنکه شکر در برخی محافل به شیطان سفید معروف است، بخاطر همین حیله‌گریش باشد. وقتی شما غذاهای حاوی قند فروکتوز مصرف می‌کنید، سیگنالی که بطور معمول به مغز شما فرستاده می‌شود تا به آن بگوید شما سیر شده‌اید، سرکوب می‌شود. این باعث می‌شود که مردم به راحتی پرخوری کنند.
درواقع قندهای فروکتوز شما را سیر نمی‌کنند. در یک مطالعه‌ی اخیر، محققان دریافتند در حالی که گلوکز باعث می‌شود مغز احساس سیری کند اما فروکتوز این کار را انجام نمی‌دهد؛ ولو اینکه کالری‌ها و تمام چیزهای دیگر یکسان باشند.
آن مغزتان را فریب می‌دهد تا شما را وادار کند بیشتر غذا بخورید.
اگر این مسئله که شکر شما را در طول زمان غذا خوردن فریب می‌دهد، کافی نیست، باید بدانید که آن تعداد دفعات غذا خوردن شما را نیز افزایش می‌دهد.
ما هورمونی به نام لپتین در بدنمان داریم. لپین مسئول آن است که به مغز بگوید ما چربی کافی ذخیره کرده‌ایم؛ درنتیجه مغز، حس گرسنگی را غیرفعال میکند و متابولیسم را افزایش می‌دهد.
فروکتوز، مغز را در برابر لپتین مقاوم میکند و مغز دیگر متوجه نمی‌شود که ما ذخایر چربی‌مان را پر کرده‌ایم. بنابراین ما به خوردن ادامه می‌دهیم و متابولیسم ما برای حفظ انرژی، کُند می‌شود.
این مقاومت لپتین ناشی از مصرف شکر بیش‌ازحد باعث می‌شود که ما برای قند بیشتر له‌له بزنیم و همچنان به خوردن ادامه دهیم.
مقاومت به انسولین
وقتی فروکتوز تصفیه‌شده وارد جریان خون می‌شود، باعث افزایش شدید و ناگهانی انسولین می‌گردد. وظیفه انسولین، پاک کردن گلوکز از جریان خون است؛ این گلوکز از تبدیل کربوهیدرات‌ها بدست می‌آید.
اگر سطح گلوکز بیش‌ازحد بالا رود، می‌تواند سمی باشد. بنابراین انسولین مهم است. مصرف شکر بیش‌ازحد باعث می‌شود بدن به انسولین بیشتری نیاز پیدا کند تا این کار را انجام دهد.
وقتی این اتفاق بیفتد، ما همواره مقدار زیادی انسولین در خونمان خواهیم داشت. انسولین، گلوکز پاک‌شده را بعنوان چربی ذخیره میکند و اگر انسولین شما بیش‌ازحد فعالیت کند، شما به یک ماشین تولیدکننده چربی تبدیل خواهید شد. اگر این وضعیت مدت زیادی ادامه یابد، ممکن است شما به دیابت نوع ۲ مبتلا شوید.
