دانلود کامل فیلم درخت گردو با بهترین کیفیت از رسانه فیلم باز
فیلم درخت گردو
دانلود فیلم درخت گردو با ترافیک نیم بها
دانلود فیلم ایرانی جدید درخت گردو محمدحسین مهدویان
Legal download Derakhte Gerdu 2021 iranian movie
فیلم درخت گردو – Derakht Gerdu Film
سال ساخت: 98 | پخش: 1400 | پخش کننده: فیلم باز
تهیه کننده: مصطفا احمدی | کارگردان: محمدحسین مهدویان
اسامی بازیگران درخت گردو
پیمان معادی , مهران مدیری , مینا ساداتی
خلاصه داستان درخت گردو
این فیلم سینمایی در 3 مقطع تاریخ معاصر به تصویر کشیده شده است که براساس روش کار این کارگردان، به احتمال بسیار شاهد ۳ نوع فیلمبرداری در «درخت گردو» خواهیم بود؛ این فیلم سینمایی برگرفته از یک داستان واقعی است و ماجرایی را در کنار بمباران شیمیایی سردشت به تصویر می‌کشد. با توجه به اینکه بمباران سردشت در سال 1366 رخ داده است، نقطه آغاز روایت در دهه ۶۰ است و پس از آن دو دوره تاریخی دیگر در دهه 80 و دهه 90 خواهیم بود.
پیمان معادی نقش فردی به نام قادر مولان‌پور را که در خلال بمباران شیمیایی سردشت خانواده‌اش دچار مشکلات شیمیایی می‌شوند را روایت می‌کند. در سکانس های آخر فیلم، قادر در جواب قاضی دادگاه لاهه که می‌پرسد: چرا اینقدر امیدواری ؟ جواب می‌دهد: اگر ما کردها امیدوار نبودیم خیلی زودتر از بین رفته بودیم.
جوایز و افتخارات
برنده بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول مرد سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر / بهمن 98
جایزه بهترین فیلم جشنواره بارسلون / 22 آبان 1400
تاریخ اکران فیلم درخت گردو
10 شهریور 1400
زمان پخش در شبکه نمایش خانگی : نامشخص ( معمولا بعد از پایان اکران در سینما )
لینک های دانلود فیلم درخت گردو:
بزودی و بلافاصله پس از پایان اکران در سینماها برای پخش آنلاین منتشر میشود ....
مطالب ویژه پیشنهادی:
گالری عکس های فیلم درخت گردو :
فیلم درخت گردو
فیلم درخت گردو با بازی پیمان معادی و مهران مدیری
فیلم درخت گردو
فیلم درخت گردو با بازی پیمان معادی
همه آنچه باید از " درخت گردو " بدانید
پیمان معادی و مینا ساداتی در فیلم درخت گردو
هنوز معلوم نیست چرا سازندگان فیلم سینمایی " درخت گردو " در شرایط شیوع گسترده کرونا و اوضاع نا به سامان سینماها، تصمیم گرفته اند این فیلم را به جای اکران آنلاین، روانه سالن های خالی از تماشاگر سینما کنند.
درخت گردو، پنجمین ساخته سینمایی مهدویان در مقام کارگردان است که در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و توانست سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کند. در این فیلم نیز بار دیگر مهدویان، دست بر روی یک واقعه تاریخی گذاشته تا آن را در قالب تصویر و با زبان سینما بازگو کند.
درباره فیلم
محمد حسین مهدویان در " درخت گردو " تصمیم گرفته درباره بمباران شیمیایی سردشت فیلم بسازد، واقعه‌ای مربوط به جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۶۶. این فیلم به نویسندگی ابراهیم امینی و حسین حسنی، روایتگر داستان تلخ زندگی فردی رنج کشیده و اهل کردستان به نام قادر مولان پور است که خانواده‌اش درگیر فاجعه بمباران شیمیایی سردشت بودند. داستان فیلم در سه بازه زمانی سال‌های ۶۶، ۸۳ و ۹۵ روایت میشود.
یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد درخت گردو، استفاده از ساختارهای مختلف برای فیلمبرداری در سه دهه مختلف است. مهدویان در این فیلم برای دهه ۶۰ از فیلمبرداری با فرمت ۱۶ میلیمتری، در دهه ۸۰ با استفاده از فرمت ۳۵ میلیمتری و برای دهه ۹۰ از دوربین دیجیتال استفاده کرده است. همین امر بر مستند بودن وقایع صحه می‌گذارد و درست از همین جا است که مشکل اساسی فیلم، آغاز میشود.
در درخت گردو، همچون سایر آثار این کارگردان، تکنیک جلوتر از فیلمنامه است. زمانی که قرار است یک حادثه تاریخی به تصویر کشیده شود، نباید تنها به مستندسازی روی آورد، بلکه باید درام کار را گسترش داد. کاری که مهدویان در دو اثر قبلی خود یعنی هر دو ماجرای نیمروز، با بهره‌گیری از همین فرمول انجام داد و یک داستان پلیسی را وارد تاریخ معاصر ایران کرد و با استفاده از تکنیک‌های سینمایی استاندارد و به روز، فیلم‌های پرمخاطبی را خلق کرد.
اما در درخت گردو، این درام وجود ندارد و تنها برمستندات واقعی این اتفاق تاکید شده است. به عبارتی دراماتیزه کردن یک رویداد تاریخی در این فیلم وجود ندارد و تنها احساسات مخاطب را نشانه رفته است. این فیلم از فاجعه سردشت راززدایی نمی‌کند بلکه تنها وقایع و فجایع آن را به شکلی هالیوودی به تصویر می‌کشد.
این فیلم به دلیل سانتی مانتالیزم اغراق شده و احساسات گرایی آزار دهنده‌اش، تمام انرژی مخاطب را گرفته و فیلم در مواقعی تنها به ذکر مصیبت تقلیل می‌یابد. در لحظاتی درخت گردو آنقدر فیلم تلخ و سهمگینی میشود که همچون پتک بر دل و جان مخاطب فرود می‌آید.
درخت گردو را بر اساس تعاریف بین‌المللی باید یک فیلم آخرالزمانی دانست که در نیمه ابتدایی خود پر است از میزانسن‌های شلوغ و دشوار که نظیر آن را در آثار قبلی مهدویان هم شاهد بودیم. کمتر فیلمی را در سینمای ایران داشته‌ایم که بتواند این میزان احساسات را برانگیزاند، آن هم در واکنش به یک فاجعه انسانی جهان شمول.
این فیلم همچون سایر ساخته‌های این کارگردان، نشانه‌های آشنای این فیلمساز را دارد. صحنه‌های شلوغ و پر تنش، شلوغی جمعیتی که هراسان و سرگردانند، شهری که ویران شده، هواپیما و هلیکوپترها بر فراز آسمان شهر، بارش پرندگانی که مرده و از آسمان می‌بارند، همه و همه به نوعی امضای شخصی این فیلمساز است که در دخت گردو نیز وجود دارد و مهدویان در تصویر کردن آن موفق عمل کرده است.
ایراد اساسی فیلم چیست؟
یکی از اتفاقات مهم درخت گردو که تقریباً به مذاق هیچکس خوش نیامده، استفاده از راوی برای روایت داستان است. قصه فیلم از زبان هما، یکی از معلم‌های سردشت، روایت میشود. شاید انتخاب این راوی کار درستی نبوده، راوی باید دانای کل بی طرفی باشد که به دور از احساسات، وقایع را تعریف کند، اما از آنجا که هما در این داستان بی طرف نیست، نوع روایتش فیلم را به سمت مرثیه سرایی سوق داده است. مرثیه‌ای که با نریشن های نه چندان مفید بر آن تاکید میشود و نتیجه را به دام پرگویی می‌اندازد.
نوع گویش مینا ساداتی نیز به عنوان راوی، بر دافعه برای مخاطب چندان بی تأثیر نیست. در هر حال زبان سینما، تصویر است و فیلمساز با در اختیار داشتن مدیومی همچون سینما، می‌تواند داستانش را به زبان تصویر بیان کند. اما گویی مهدویان ترجیح داده تا راوی، وقایع فیلمش را روایت کند نه زبان تصویر.
درباره بازیگران
معمولاً هسته اصلی بازیگران آثار مهدویان را افراد ثابتی تشکیل داده‌اند، اما در درخت گردو از این ترکیب همیشگی و ثابت خبری نیست. پیمان معادی، مینا سادات، مینو شریفی و مهران مدیری بازیگران اصلی آن فیلم هستند.
درخت گردو یک پیمان معادی شاهکار دارد که برای ایفای نقش در این فیلم، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را از سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر از آن خود کرد. او در این فیلم از چهره آشنای همیشگی‌اش در دیگر فیلم‌ها، یعنی یک آدم معمولی پایتخت نشین که در موقعیت‌های انسانی پیچیده گیر می‌افتد، به خوبی فاصله گرفته و این بار در قامت یک مرد کرد ظاهر شده که باید همه آن معمولی بودن شهری را فراموش کند و تبدیل شود به اوستا قادر بنا در روستایی نزدیک سردشت.
انتخاب معادی را باید ریسک بزرگ مهدویان برای فیلمش دانست که اتفاقاً بسیار درست از آب درآمده است. حتی سیگار کشیدن و راه رفتن این بازیگر در درخت گردو با دیگر فیلم‌هایش فرق می‌کند. لهجه کردی را نیز به خوبی فراگرفته و در ادای دیالوگ‌ها به هیچ وجه نمی‌لنگد. معادی در ایفای این نقش، اجرای مینیمال را برگزیده که نتیجه آن تلنبار شدن حس دردی است که کمر هر انسانی را می‌شکند.
درخت گردو با باز یپیمان معادی و مهران مدیری
مینو شریفی، بازیگر ناآشنای درخت گردو است که به خوبی از ایفای نقش خود بر آمده و نامزد دریافت بهترین بازیگر مکمل زن از جشنواره سی و هشتم فیلم فجر شد. قطعاً شریفی آینده درخشانی دارد و او را بعد از این بیشتر خواهیم شناخت.
شاید بدترین انتخاب مهدویان برای درخت گردو، مهران مدیری باشد که حتی گریم درخشان او هم نتوانسته به باورپذیری نقش او کمک کند. مدیری بر خلاف معادی، در آشنایی زدایی از چهره همیشگی‌اش ناتوان بوده و بازی او در یک نقش جدی (پزشک سردشت)، با ایفای نقشش در سریال طعم گیلاس یا فیلم سینمایی دیدار، چندان تفاوتی ندارد. شاید انتخاب او برای این نقش، صرفاً به دلیل داشتن نیم نگاهی به گیشه بوده اما فارغ از هر دلیلی، نتیجه به هیچ عنوان قابل قبول نیست.
نقد فیلم درخت گردو
زمانی که قصد به تصویر کشیدن یک حادثه تاریخی، بلایای طبیعی یا یک فاجعه انسانی را داریم، باید به این نکته توجه کنیم که برای نشان دادن این مهم روی به مستندسازی نیاوریم و بار درام فیلم را افزایش دهیم. زمانی که هالیوود از رسوایی مدیر شبکه فاکس نیوز،اثری مانند Bombshell را می‌سازد، یک شخصیت کاملا من در آوردی و خیالی را به نیابت از کلی شخصیت دیگر در فیلم جای می‌دهد و یک سوپراستار هالیوودی را نقش‌آفرین آن قرار می‌دهد و به آن بها می‌دهد تا قصه فیلم و پیچش‌های داستانی آن نیز زیباتر شود. در مثال وطنی هم زمانی که چهارراه استانبول ساخته میشود، فیلم صرفا به سقوط وحشتناک و دردناک این پاساژ بزرگ واقع در خیابان جمهوری نمی‌پردازد و قصه‌ای را تعریف می‌کند که در دل آن این ماجرا نیز جریان دارد.
محمدحسین مهدویان در دو اثر قبلی خود یعنی ماجرای نیمروز نیز با پیروی از همین فرمول، یک داستان تریلر، پلیسی را وارد تاریخ معاصر ایران کرد و با استفاده از تکنیک‌های سینمایی بی‌نظیر و گروه بازیگری عالی، توانست کار خود را به درستی پیش ببرد و آدرنالین مخاطب را همراه با گره‌هایی از واقعیت نیز به تصویر بکشد. او اما در فیلم جدید خود که نام درخت گردو را یدک می‌کشد، فراموش کرده که باید اسانس درام را نیز به فیلم اضافه کند و قصه‌ای برای سوژه خود برای روایت داشته باشد. می‌توان ادعا کرد که مهدویان در کار جدید خود یک مستند را با چند بازیگر قدرتمند به تصویر کشیده و هیچ خلاقیتی برای روایت یک داستان جذاب در این موضوع رو نکرده و به سوژه تلخ و به شدت گزنده خود و تاثیر آن روی مخاطب بسنده کرده است.
مهدویان تصمیم می‌گیرد درباره بمباران شیمیایی سردشت فیلمی بسازد، واقعه‌ای نسبتا فراموش شده در زمان جنگ ایران و عراق. او بعد از این تصمیم، روایت خود را مانند یک درس کتاب دبستانی با نریشین مینا سادات پیش می‌برد: «قادر فلان است، زنش بیسار است. آنها خوشبخت بودند تا بمب بر روستایشان ترکید و قادر دگرگون شد و بدبخت شد و بیچاره شد و می‌دید که خانواده‌اش جلویش پر پر می‌شوند.» در واقع باید اعتراف کرد که اگر گروه بازیگری قوی فیلم (به ویژه پیمان معادی که تبار کردنشینی ندارد اما به زیبایی در قالب یک شخصیت کرد فرو رفته و مهران مدیری که با گریم بی‌نظیری در اینجا چند سال جوان‌تر شده و کاملا یک بازی متفاوت و عالی از خود به جای می‌گذارد) در اینجا نبود، فیلم نمی‌توانست صرفا با موسیقی محزون و سکانس‌های اسلوموشن از تصاویر ناراحت‌کننده کودکان مبتلا به تاول‌های شیمیایی و… کار خود را پیش ببرد.
کارگردان در جای جای فیلم زور می‌زند تا اشک مخاطب را در بیاورد و برای این کار به هر کاری دست می‌زند. خوشبختانه در بین تمام این نقاط ضعف داستانی، شخصیت قادر به عنوان یک مرد کرد که در برابر مشکلات سر خم نمی‌کند به خوبی به تصویر کشیده شده و پیمان معادی توانسته به این کاراکتر در دنیایی که در آن قصه جایی ندارد، هویت ببخشد و کار به مراتب سخت‌تر و بهتری نسبت به کارگردان از خود نشان داده است.
برخلاف گریم بی‌نظیر بازیگران و زحمت جالب توجه تیم چهره‌پردازی، باید گفت جلوه‌های ویژه میدانی نیز در فیلم به مانند دو اثر قبلی مهدویان نیست و در هر حال باید دانست که سرمایه‌گذار قدر هم در اینجا حضور ندارد (هرچند این بار اول مارکت روی فیلم جدید مهدویان دست گذاشته و سرمایه‌گذاری کرده است ولی به‌نظر می‌رسد بودجه کمتری نسبت به ماجرای نیمروز به ساخت فیلم تعلق یافته است) . با این وجود درآوردن تهران قدیم و فیلمبرداری در مناطق روستایی در زمان جنگ و به طور کلی، طراحی صحنه و لباس در فیلم در جایگاه مطلوبی قرار دارد و عاری از گاف‌های سینمایی است.
فیلم درخت گردو، یک سوگنامه است برای حادثه تلخی که برای هموطنان کرد ما در سردشت رخ داد و از این حیث که به یک حادثه تاریخی فراموش شده پرداخته شده، قابل احترام است اما متاسفانه باید اعتراف کرد کار جدید مهدیان در حد ماقبل اثر باقی می‌ماند و تبدیل به یک اثر سینمایی نمی‌شود. این سوگواری شاید بتواند روی دل‌ها تاثیر بگذارد و احساسات مخاطب ایرانی را برانگیخته کند، اما رنگ و بویی از فیلمنامه‌نویسی و تولید محتوا در آن وجود ندارد.
پی‌نوشت: در کمال تعجب فیلم درخت گردو با وجود داشتن صحنه‌های به شدت دردناک و سوژه سوزناکی که دارد، در جشنواره فیلم فجر بدون محدودیت سنی به جدول اکران رسیده، حتما در نظر داشته باشید که تماشای این فیلم به هیچ وجه برای کودکان مناسب نیست و عجیب است که مسئولین جشنواره و عوامل خود فیلم نسبت به این موضوع اقدامی انجام نداده‌‌اند.
