قاعدتاً اگر بخواهید با چند قطعه سنگ یا صدف یا دکمه، یک تصویر خلق کنید، راحت‌تر خواهید بود که ابعاد هر یک از آنها به نسبت ابعاد کل تصویر کوچک باشد.
هر چه قطعات، ابعادِ نسبیِ بزرگتری داشته باشند، کار شما دشوارتر خواهد بود.
با این حال، اولیور پاسکال فرویلِر ترجیح داده که با چالش بزرگتری روبرو باشد.
او به سراغ میخ‌های خمیده می‌رود. به سراغ ساعت‌هایی که به خواب ابدی فرو رفته‌اند. به سراغ کلیدهایی که قفل خود را گم کرده‌اند. به سراغ شیشه‌هایی که با نامهربانی سنگ‌ها شکسته‌اند و سنگ‌هایی که با بی‌توجهی آدمها، مواجه شده‌اند.
اشیاء غیرقابل استفاده را که به فراموشی سپرده شده‌اند کنار هم قرار می‌دهد و با آنها تصویر می‌سازد.
طبیعتاً زیبایی این تصاویر را نباید با تصاویری که از قطعات ریز و کوچک ساخته می‌شوند مقایسه کرد. چون ساختن این تصاویر، بسیار دشوارتر است.
اما شاید، به بهانه‌ی دیدن زیبایی برخی از آنها، از صفحه‌ی کامپیوتر یا موبایل خود فاصله بگیرید و از چند متر دورتر به آنها نگاه کنید.
