اختلالات روانی ناشی از همه گیری (پاندمی) | چالش ها و درمان های سلامت روان

پیامدهای طولانی مدت COVID-19 به یک نگرانی برای سلامت روان تبدیل شده است. زیرا ویروس کرونا در حال حاضر مشکلات روانی بیشماری را برای مردم در سراسر جهان ایجاد کرده است. با این حال، این تأثیرات ممکن است حتی پس از برداشته شدن محدودیتها نیز ادامه داشته باشد. هذیان، پارانویا، توهمات و به هم ریختگی فکر که در مجموع به عنوان علائم مثبت روان پریشی از آن یاد میشود، یافته های شگفت انگیز در تعداد کمی از موارد کووید - 19 در ابتدای همه گیری بود. حتی شگفت انگیزتر، شاید این بود که این علائم در افرادی ظاهر میشد که هیچ سابقه قبلی بیماری روانی نداشتند.

نکات کلیدی:

• علائم تنفسی شایع ترین پیامد طولانی مدت پاندمی کرونا است.
• پاندمی کرونا تأثیر زیادی بر سلامت روان عمومی گذاشته است.
• افسردگی، PTSD و اضطراب در 16 تا 18 درصد افراد، پس از بهبودی عفونت حاد رخ میدهد.
• تقریباً 20 درصد افراد دچار علائم شناختی طولانی مدت و یا تغییرات حافظه میشوند.

با این وجود، داده های محدودی در مورد ویژگی ها و طول مدت علائم روانشناختی که پس از بهبودی از مرحله حاد COVID-19 باقی می مانند، وجود دارد. یک تیم تحقیقاتی کشف کرد که، شایع ترین عواقب جسمیِ طولانی مدت COVID-19 که توسx خود بیماران گزارش شده بود، شامل سیستم تنفسی و خستگی است.

بعد از علائم جسمی، عواقب روانی و عصبی در پایان و پس از بهبودی عفونت حاد شایع بودند. حدود 20 درصد از افراد دچار عواقب روانپزشکی شدند و تقریباً 19 درصد دچار عواقب عصبی شدند. با توجه به علائم روانشناختی، بیش از 18 درصد افراد مبتلا به افسردگی، تقریبا 18 درصد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و بیش از 16 درصد دارای اضطراب بودند. علاوه بر این، بیش از 13 درصد اختلال خواب را تجربه کردند. با توجه به علائم عصبی، بیش از 19 درصد از افراد علائم شناختی را نشان دادند و بیش از 17 درصد تغییرات حافظه داشتند. حدود 15 درصد حس چشایی و/یا بویایی خود را از دست دادند. علاوه بر این، بیش از 12 درصد به مشکلات تمرکز و بیش از 11 درصد سردرد اشاره کردند.

هشدار: در زنان، افرادی که قبلاً از یک بیماری روانپزشکی رنج می بردند، یا قبلاً در معرض تروما قرار گرفته بودند و به تنهایی در خانه قرنطینه می شدند، احتمال آسیب پذیری روانی را در طول همه گیری COVID-19 به شدت افزایش می داد. علاوه بر این، با اضافه شدن مواجهه با از دست دادن یک عزیز، در طول همه گیری، احتمال مشکلات روانی را افزایش میدهد.

مدت زمان این اختلالات روحی به شرح ذیل میباشد؛

• اضطراب و افسردگی در 12-15 درصد افراد از شروع انتشار ویروس وجود داشت.
• نقص شناختی و/یا حافظه در بیش از 20 درصد در زمان پس از بهبودی وجود داشت.
• از دست دادن حس چشایی یا بویایی در حدود 17 درصد افراد 6 تا 12 ماه پس از عفونت حاد مشاهده شد.
• علائم PTSD در طول زمان به میزان دو سوم کاهش یافت و حدود 7.4 درصد 6 تا 12 ماه پس از بهبودی عفونت حاد دچار شدند.

COVID-19 سلامت روانی شما را در کانون توجه قرار داده است

چنانچه مطالعه کردید، محققان تجزیه و تحلیل های مهمی ارائه میدهند که نشان میدهد COVID-19 با پیامدهای ذهنی و جسمی قابل توجهی در طول پاندمی بوده است. چنین پیامدهایی بر زندگی تعداد زیادی از افراد و همچنین کل جامعه تأثیر می گذارد. در مجموع، اگر بخواهید این مطالعات را باور کنید، میزان اختلالات اضطرابی بیش از دو برابر، میزان افسردگی بیش از سه برابر و میزان PTSD پنج برابر شده است. در نظر داشته باشید که هیچ نوع ضربه ای وجود ندارد - نه تجاوز جنسی، نه سوختگی، نه کودک آزاری. مجلات علمی مملو از نمونه های بدون تروما میباشد.

برای مثال، محققان نگران PTSD در ساکنانی بودند که در نزدیکی منطقه نشت نفت اکسون والدز در آلاسکا در سال 1989 زندگی می کردند. این ساکنان، جانشان هرگز تهدید نشد. آنها هیچ گونه خطر فیزیکی ناشی از نشت نداشتند. در عوض آنها استرس داشتند زیرا توانایی آنها برای امرار معاش آسیب دیده بود. زیرا نشت نفت به مناطق ماهیگیری آنها آسیب رساند. محققان به این نتیجه بعید رسیدند که PTSD در 25٪ از ساکنان اطراف نشت وجود دارد. بطور خاص، اگر علائم به تدریج ظاهر شوند و بطور مؤثر مدیریت شوند، معمولاً باعث شدید شدن PTSD نمیشود.

با این حال، اگر علائم استرس بطور ناگهانی و غیرمنتظره افزایش یافت و فرد احساس کرد که وضعیت به سرعت از کنترل خارج میشود، احتمال بروز PTSD بیشتر میشود. این مطمئناً برای بسیاری از بیماران مبتلا به عفونت COVID-19 صدق میکند. ما واقعاً نمیدانیم چه تعداد در آن دسته هستند و واقعاً دچار PTSD شده اند تا زمانی که تحقیقات بهتری با مصاحبه کنندگان آموزش دیده ای که میدانند چگونه در مورد PTSD سؤال کنند، داشته باشیم.

پس، این منطقی است که بگوییم بطور بدیهی، افراد با تهدیدات مستقیم تری برای زندگی خود مواجه هستند. زیرا پس از ظهور COVID-19 به سرعت مشخص شد که این یک رویداد آسیب زا جهانی خواهد بود. آیا این عواقب طولانی مدت در نهایت برطرف میشود؟ آیا این علائم به درمان های روانشناسان پاسخ میدهند؟ آیا میتوان استراتژی های پیشگیرانه موثری ایجاد کرد؟ چه مکانیسم هایی زیربنای این علائم طولانی مدت هستند؟ برای پاسخ به این سوالات تحقیقات علمی بیشتری نیاز است.

آنچه همه باید در مورد چالش ها و درمان های سلامت روان بدانند

طی چند روز پس از قرنطینه، مردم در طی مراجعه به کلینیک های روانشناسی، شروع به گزارش انواع مختلف علائم روانی، از اختلالات خواب گرفته تا افکار خودکشی کردند. انگیزه روانشناسان این است که یک قدم فراتر از گزارش هایِ اختلالات روانی ناشی از بحران COVID-19 بروند، و به شناسایی عواملی بپردازند که میتواند فرد را در برابر این اختلالات روانی آسیب پذیرتر یا انعطاف پذیرتر کند. این رویکرد میتواند به اطلاع رسانی در مورد اینکه بر روی کدام افراد باید برای مداخلات روان شناختی هدفمند متمرکز شوند، کمک کند.

علاوه بر این، روانشناسان به افراد نوید میدهند تا عوامل تاب آوری، مانند ورزش حتی کمتر از 15 دقیقه در روز، یا نگرش مثبت را در زندگی روزمره خود وارد کنند تا احتمال آسیب های روانی مرتبط با کووید را کاهشدهد. افرادی که احساس میکنند در طول همه گیری COVID-19 کاملاً درمانده نیستند و میتوانند آلوده شدن خودشان یا دیگران را کنترل کنند، کمتر احتمال دارد علائم روانی را تجربه کنند.

ترویج چنین نگرش ها و سایر مداخلات برای افزایش خوش بینی قطعا میتواند مفید باشد. کسانی که میتوانستند مانند همیشه با دوستان و خانواده خود ارتباط برقرار کنند، از نظر سلامت روانی نیز بهتر عمل کردند که به وضوح نشان میدهد که مردم باید تمایز بین فاصله گذاری فیزیکی و فاصله اجتماعی را بدانند و در تماس های اجتماعی شرکت کنند. ارتباط منظم با خانواده و دوستان بسیار مهم است. یافته شگفت انگیزی وجود دارد که محققان انتظار داشتند سالمندان بطور نامتناسبی تحت تأثیر قرار گیرند. با این حال، آنها در مقایسه با بزرگسالان جوان حتی علائم کمتری داشتند. حدس میزنید دلیل این موضوع چیست؟

• ممکن است بدلیل استفاده کمتر از رسانه های اجتماعی در مقایسه با بزرگسالان جوان باشد.
• یکی دیگر از دلایل قابل قبول میتواند این باشد که شاید افراد در این مدت بیشتر از حد معمول با والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود در تماس هستند و چنین تماسی احتمالاً برای سلامت روانی سالمندان مفید است.

پیام اصلی: به دنبال درمان...

هنوز به زمان درباره ماندگاری این علائم نیاز داریم، اما آنچه بهتر است بدانید این است که جستجوی زودهنگام درمان مفید است. درمان ممکن است شامل روان درمانی علاوه بر درمان شناختی و خدمات آزمایشی توسط یک روانشناس یا عصب روانشناس برای نظارت بر علائم شناختی و استفاده از تکنیک هایی برای کمک به مدیریت آنها باشد. به یکدیگر یادآوری کنید که خدمات سلامت روان، از جمله منابع از طریق بخش های بهداشت دولتی، بیمارستان های روانی محلی، روانشناسان خصوصی در دسترس هستند. با گسترش آگاهی در مورد سلامت روان و خدمات موجود، شما نه تنها به کاهش انگ سلامت روان کمک میکنید، بلکه افراد را برای بدست آوردن حمایت مورد نیاز توانمند میکنید.