خشونت خانگی رفتاری است مملو از خشونت، بحث، دعوا و در مواردی کتک کاری که در یک خانه به وسیله والدین با هم و یا والدین با فرزندان اعمال می شود. در واقع خشونت های خانگی در همه جای جهان وجود دارد، حتی کشور های توسعه یافته که قانون های حمایتی فراوانی برای زن ها دارند. اما ممکن است بر اساس همین قانون های حمایتی و اعمال قوانین سخت گیرانه به مردان یک خانواده، زن ها و یا کودکان از ابراز خشونت های خانگی خود را منع کنند.
زیرا می دانند پس از بیان خشونت، همسرانشان به مدت های طولانی محکوم می شود و یا به زندان می افتد. بنابراین افرادی در همه جای دنیا هستند که می توانند با رفتار های غیر انسانی، همسران و یا کودکان را مورد خشونت قرار دهند. خشونت خانگی در کشور ما نیز قوانینی دارد که بر اساس آن، افراد مورد خشونت می توانند در مواردی به احقاق حق خود پردازند.
خشونت خانگی به چند دسته تقسیم می شود:
- خشونت کلامی
- خشونت جسمی
- خشونت روحی
خشونت کلامی
حرف های ناخوشایند و یا رکیکی گفته می شود که یا بر اثر بحث و دعوا و یا بر اثر قدرت نمایی منفی یک فرد در خانه نسبت به دیگران بیان می شود.
خشونت جسمی
مانند کتک کاری، زد و خورد با افراد در خانه که همیشه با ترس و وحشت برای افراد خانه همراه است. در واقع ممکن است هر فردی در خانه ای که نماد قدرت و یا زورگویی در آن خانه است و خود را رئیس یک خانه می داند به چنین رفتارهایی دست زند.
خشونت روحی
مثل تحقیر کردن، بی محلی کردن و نادیده گرفتن، سرکوفت زدن، توهین های کلامی که مایه تحقیر دارند، تمسخر کردن که از خشونت های روحی هستند که افرادی در خانه ممکن است به این روش باقی افراد را مورد آزار قرار دهند. در واقع ریشه خشونت از خشم و ریشه خشم از سرکوب احساسات، رفتار خصمانه با خود فرد خشمگین و همچنین اتفاقات محیطی ناپسند که همه باعث بروز خشم می شود، به وجود می آید.
منزوی کردن افراد در خانواده
انزوا نوعی سوءاستفاده است که اغلب با رفتارهای کنترلی مرتبط است. ممکن است یکی از اعضا فرد قربانی را از دیدن کسانی که می خواهد ببیند، انجام کارهایی که می خواهد انجام دهد، تعیین اهداف و رسیدن به آن ها، کنترل نحوه تفکر و احساس قربانی، قربانی را از تمام روابط شخصی و عمومی جدا می کند. به تدریج، فرد قربانی تمام روابط خود را از دست می دهد و زندگی او محدود به خانه و خشونت های خانگی می شود.
کودکان آسیب دیده از خشونت خانگی
کودکانی که تحقیر می شوند، مشغول تحقیر کردن دیگران می شوند. افرادی که تنبیه می شوند با خشمی که در خود تولید می کنند به آزار حیوانات و دیگر افراد می پردازند. کسانی که به آن ها توهین شده و مدام در حال سرکوفت شنیدن بوده اند، با بروز خشم درونشان، مشغول توهین کردن و سرکوفت زدن به دیگران می شوند.
آنچه که هر فردی انتقال می دهد، نتیجه آن چیزی است که دریافت کرده است.
در مواردی شاهد والدینی هستیم در خانواده هایی با اصول و قوانین احترامی به یکدیگر و با ابراز علاقه ای نه چندان واقعی به یکدیگر که بیشتر منشأ ترس و سکوت کردن در مقابل ابراز احساسات است. این خانواده ها مدام از داشتن فرزندانی خشن، بد دهن و بی مبالات گلایه می کنند.
جواب به چنین خانواده هایی این است که سکوت کردن در برابر احساسات و قوانین سختگیرانه تربیتی به هیچ عنوان باعث نمی شود کودکی دچار خشم نشود. بنابراین کودک نمی تواند احساسات خود را بروز دهد و مجبور به سرکوب آن ها می شود و دفاع هایی را در خود به وجود می آورد.
این اتفاق باعث می شود خشم فروخورده کودک در جایی دیگر با سر و شکل، توهین، تحقیر، آزار، دعوا، کتک کاری و سرکوفت ظاهر شود. نکته مهم این است که ابراز نکردن احساسات، مخصوصا خشم، تبدیل به خشم های فروخورده ای می شود که می توانند مانند یک بمب عمل کنند. خشم ها هر چند کوچک و یا قابل حل باید روش بیان خود را داشته باشند تا تبدیل به ابزاری برای تحقیر و توهین نشوند.
کودکی که از والدین خود خشمگین می شود، باید نحوه بیان خشم خود را یاد بگیرد. بداند دقیقا از چه چیزی خشمگین است و بتواند راجع به آن با والدین خود صحبت کند. پرخاشگری. ابتدایی ترین ابزار بروز خشم است که نابالغانه است. فرد پرخاشگر هنوز نمی داند چگونه می تواند راجع به خشم خود صحبت کند که دچار پرخاشگری نشود و هم بتواند احساس خود را بیان کند و آن را سرکوب نکرده باشد.
بنابراین می توان با روش های کنترل خشم، شناخت لحظاتی که باعث خشم ما می شود و همچنین بیان احساس خشم به طرز بالغانه و در قالب صحبت کردن، به میزانی از خشونت هایی که تبدیل به خشونت خانگی می شود کم کرد. در نتیجه رفتارهایی توجیه شده تر، بالغانه تر و با آسیب کمتری داشت.
