بیماری کاوازاکی، بیماری پیچیده و بالقوه خطرناکی است که علت آن ناشناخته است. بعضی از پژوهندگان اعتقاد دارند که عامل آن ویروس یا باکتری است. علائم این بیماری عبارتند از تب معمولاً بالا که حداقل پنج روز طول می کشد و به آنتی بیوتیک نیز جواب نمی دهد.
علاوه بر تب، 4 تا 6 علامت در نوع معمولی آن وجود دارد
- وجود نشانه هایی در قسمت هایی از بدن یا در تمام آن. این بثورات یا راش ها به خصوص در بچه های زیر شش ماه، در ناحیه پوشک آشکارتر است.
- قرمزی و تورم کف پا و دست ها یا پوسته پوسته شدن پوست اطراف و قاعده ناخن ها.
- قرمزی، تورم و پوسته پوسته شدن لب ها یا زبان توت فرنگی مانند.
- قرمزی و تورم چشم ها، به خصوص قسمت سفیدی چشم.
- تورم غدد لنفاوی، به خصوص در یک طرف گردن.
- کودک مبتلا به کاوازاکی معمولا بی قرار یا خیلی بی حال است. ممکن است از درد شکم، سردرد یا درد مفصل شاکی باشد.
بیماری کاوازاکی باعث التهاب عروق خونی شده و در بعضی موارد شریان های قلب را نیز گرفتار می کند. التهاب عروق باعث ضعف جداره عروق خونی می شود. در اغلب موارد عروق خونی بعد از گذشت چند ماه به حال عادی باز می گردند. اما بعضی اوقات ممکن است همچنان ضعیف باقی بمانند و تبدیل به حفرات بادکنک شکلی شوند، پر از خون که آنها را آنوریسم می نامند.
بیماری کاوازاکی بیشتر در ژاپن، کره و نسل های بعدی آنها شایع است. اما می توان آن را در گروه های نژادی دیگر و در هر قاره ای مشاهده کرد. تعداد دقیق بیماران مشخص نیست اما هر ساله احتمالاً بین 5000 و 10000 مورد آن در آمریکا مشاهده می شود که به طور معمول بیشتر در بین شیرخواران بزرگ تر و کودکان پیش دبستانی شایع است.
به نظر نمی رسد که بیماری کاوازاکی واگیر باشد. بسیار به ندرت دیده شده است که دو کودک از یک خانواده به این بیماری مبتلا شوند. به همین ترتیب در مراکز نگهداری کودکان که بین بچه ها تماس روزانه وجود دارد، انتشار آن به بچه های دیگر دیده نمی شود. اگرچه در بعضی جوامع، شیوع آن به خصوص در فصل زمستان و اوایل بهار دیده می شود ولی هیچ کس علت آن را نمی داند. ابتلای سنی آن در آمریکا بین شش ماهگی و پنج سالگی است. برای این بیماری هیچ تستی که برای تشخیص، اختصاصی باشد وجود ندارد. تشخیص بر اساس مجموعه ای از علائم بیماری و رد سایر بیماری های دیگر است.
علائم و درمان بیماری کاوازاکی چگونه است؟
چون علت این بیماری شناخته نیست، تنها می توان آن را درمان کرد اما جلوی بروز آن را نمی توان گرفت. اگر به اندازه کافی زود تشخیص داده شود تجویز داخل وریدی می تواند خطر را کاهش دهد. علاوه بر گاماگلوبولین، کودک باید از ابتدا تحت درمان با مقادیر زیاد آسپیرین قرار گیرد و سپس، بعد از قطع تب، آن را با مقدار کمتری دریافت کند. آسپیرین احتمال تشکیل لخته خون در عروق خونی آسیب دیده را کاهش می دهد. اگرچه استفاده از آسپیرین در درمان بیماری کاوازاکی اقدام بجایی است اما دادن آسپیرین به کودکان مبتلا به انواع بیماری های ویروسی نظیر سرماخوردگی و آنفوانزا، موجب بروز بیماری خطرناک دیگری به نام «سندرم ری» می شود. همیشه قبل از دادن آسپیرین به کودک، از پزشک متخصص کودکان نظرخواهی کنید.
