به گزارش ",ورزش"، ایبای گومز، بازیکن اسپانیایی، که در مقطعی کوتاه برای فولاد نیز بازی کرد، در پایان فصل از فوتبال خداحافظی خواهد کرد. سایت ال‌کنفیدنسیال مروری داشته بر زندگی حرفه ای ایبای و خداحافظی او در سن 33 سالگی.
نشانه‌هایی که یک فوتبالیست زمانی که دوران حرفه‌ای‌اش به آخرین مرحله نزدیک می‌شود، درک می‌کند، غیرقابل انکار است. چراغ قرمز روشن می شود و دیگر خاموش نمی شود. بازنشستگی از یک فرآیند بلوغ پیروی می کند و مشکل همیشه اینجاست که چه زمانی برای کنار کشیدن مناسب است؟ اعتراف به این قضیه آسان نیست که باید برای دیگران جا باز کنید یا ورزش را کنار بگذارید.
ایبای گومز هنگام نگاه کردن به آینه عقب دچار سرگیجه نمی شود. او چند روز پس از اینکه تصمیم گرفت کفش هایش را در فوتبال حرفه ای آویزان کند، به ال کنفیدنسیال توضیح می دهد:«در حال حاضر، احساس رهایی، هیجان، غرور و آرامش می کنم و به صلح با خودم رسیده ام.»
اکنون در باشگاه کودکی هایش، سانتوچو منتظر او هستند، جایی که او تا پایان فصل در آنجا بازی خواهد کرد تا برای صعود به لیگ دسته سوم بجنگند.
پس از سه ماه بازی در دپورتیوو لاکرونیا، ایبای متوجه شد که بخش زیادی از اشتیاق خود را برای بازی کردن فوتبال از دست داده است:« نمی خواستم هواداران تصوری از من به عنوان یک بازیکن افسرده داشته باشند زیرا من همیشه فردی با انرژی مثبت زیادی بودم. همچنین از خانواده ام که در بیلبائو به زندگی خود ادامه می دهند، دور بودم. من یک پسر دو ماهه دارم که 9 روز است او را ندیده ام و یک دختر بزرگتر که هر بار که من را با چمدانم می بیند، از من می پرسد که دوباره می روی؟ و این خیلی سخت است.»
بازیکن سابق اتلتیک می گوید که با وجدانی آسوده می رود زیرا در تمام تیم هایی که حضور داشته تمام توان و انرژی خود را گذاشته است. از آنجایی که او فرد همیشه بی قرار است، اکنون باید با چالش های جدیدی روبرو شود، مانند شروع حرفه خود به عنوان مربی، بهتر کردن زبان انگلیسی‌اش، توجه بیشتری به رستوران های زنجیره ای که با شراکت مارکوس یورنته(بازیکن اتلتیکو مادرید) افتتاح کرده و نوشتن کتابی در مورد زندگی ورزشی و شخصی خودش.
فتح دو سوپرجام اسپانیا، 263 بازی و 33 گل در 9 فصل بازی برای اتلتیک بیلبائو و سه فصل بازی در آلاوس، توشه ورزشی او در بالاترین سطح فوتبال است. داستان او مثل داستان اکثر بچه های ویسکایاست که آرزو دارند روزی با پیراهن قرمز و سفید در سن مامس بازی کنند. او خودش می گوید که معلمانش در ایکاستولا ال کارملو او را در کودکی به یاد می آورند که مدام توپی را لگد می زد. او با خنده می گوید که من کسی بودم که همیشه توپ را حمل می کردم و پیشنهاد برگزاری مسابقات را می دادم.
ایبای در سال 2016 و پس از پنج فصل حضور در اتلتیک، مجبور شد برای اولین بار با تیمی که دوستش داشت خداحافظی کند:«زمانی که به دپورتیوو آلاوس رفتم، با میل و اشتیاق زیاد و به شکل طبیعی خودم را با فضای باشگاه جدید وفق دادم.»
او می دانست که در بیلبائو موقعیت خودش در ترکیب ثابت را به دلیل مصدومیت های زیاد از دست داده بود و نیز به دلیل اینکه بازیکنانی جوان و خوش آتیه از تیم دوم باشگاه به تیم اول راه یافته بودند. بنابراین به دنبال اثبات توانایی هایش در تیمی سطحی پایین تر بود.
ایبای می گوید:«خاطرات فراموش نشدنی دو فصل و نیمی که در آنجا بودم را با عشقی که هواداران همیشه به من داشتند، در یاد خواهم داشت و فکر می کنم آنها بهترین سال های دوران ورزشی من بودند.»
شاید بهترین روز فوتبال ایبای برابر خیرونا بود. وقتی آلاوس در اولین بازی ای که آبلاردو به عنوان مربی روی نیمکت نشسته بود، از خیرونا 2-0 عقب بود ولی ایبای با هت‌تریک خود ورق را برگرداند. اوج‌گیری آلاوس با مربی جدیدش و ماندنی شدن در لالیگا از همان بازی شروع شد و تیمی که در منطقه سقوط بود، در نهایت نجات پیدا کرد.
پس از آن بود که اتلتیک تصمیم گرفت ایبای را برگرداند. او هم درنگ نکرد و در فصل 19-2018 بازگشت، اما نتوانست بدرخشد. تعویض های مکرر و ناکامی در گلزنی باعث افت روحی او شد.
ایبای می گوید در دوره گاریتانو به او بسیار سخت گذشت با این حال، او از صداقت مارسلینو تورال که باعث شد او با باشگاه برای فسخ قرارداد به توافق برسد قدردانی کرد:«خوشبختانه با توافق دو طرفه جدا شدم و می دانم که این شکل جدایی برای خیلی از بازیکنان اتفاق نمی افتد و از این بابت خوشحالم.»
ایبای اما می‌دانست که یک سال بیکاری و دوری از فوتبال چقدر می‌تواند برای حرفه‌اش خطرناک باشد. او پس از یک سال به یک تیم ایرانی(فولاد) پیوست تا تجربه جدیدی مانند بازی در لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کند و پس از بازگشت به اسپانیا جذب پروژه دپورتیوو لاکرونیا شد:«من دوباره هیجان زده شدم زیرا لاکرونیا باشگاهی است که به دلیل زیرساخت ها و هوادارانش در بالاترین رده قرار دارد.»
با وجود ترک تیم گالیسیایی سه ماه پس از ورودش، ایبای هرگز کسی را در مورد وضعیت جسمی و روحی خود فریب نداد:«به این درک رسیدم که امیدم به درخشش دوباره و میل به فوتبال را از دست داده ام. دیگر نمی توانستم ادامه دهم و باید می رفتم. در نهایت این کاری که بود که انجام دادم. خداحافظی با فوتبال حرفه ای سخت است ولی تصمیمی بود که از آن پشیمان نیستم.»
