مارتینز مامور چالش خداحافظی رونالدو!

مدیریت پایان دوران حضور کریستیانو رونالدو در پرتغال
این اولین و جدی‌ترین موضوعی است که روبرتو مارتینز با آن روبرو خواهد شد. بعید به نظر می‌رسد که رونالدو با توجه به سنش (37 سال) بتواند در جام جهانی 2026 به میدان برود اما می‌تواند در یورو 2024 حاضر باشد. با این حال، اتفاقاتی که در جام جهانی 2022 قطر برای او رخ داد و نیمکت نشینی در دو بازی آخر نشانگر پایان احتمالی دوران رونالدو در تیم ملی کشور او بود.
این واقعیت که کریستیانو با پیوستن به النصر از سطح اول فوتبال اروپا فاصله گرفته می‌تواند انجام این روند را تسریع کند. با این حال و با وجود بازی در لیگی که دیگر رقابتی نیست، خداحافظی از تیم ملی برای بهترین گلزن دیدارهای ملی آسان به نظر نمی‌رسد.

ارائه فوتبال بسیار جذاب‌تر
برای روبرتو مارتینز یا هر مربی دیگری دشوار است که بتواند موفقیت سانتوس که توانست پرتغال را به قهرمانی یورو 2016 و لیگ ملت‌های 2019 که تنها قهرمانی‌های تاریخ تیم ملی پرتغال است برساند تکرار کند.
نباید این موضوع را نیز نادیده گرفت که دوران حضور او در این تیم (22-2014) با سبک بازی خاصی همراه بود که وقتی نتیجه‌ای به همراه نداشت، دفاع کردن از آن دشوار به نظر می‌رسید.
با این حال، مارتینز احتمالا با سبک خلاقانه‌ای که در بلژیک بازی می‌کرد پیش خواهد رفت که نیازمند ساختاری است که از درخشش انفرادی بازیکنان به سود تمامی تیم استفاده خواهد کرد. او در این باره گفت:«در فوتبال مدرن به انعطاف پذیری تاکتیکی نیاز دارید و باید به دنبال راه حل برای بیشترین استفاده از استعدادهای‌تان باشید.»

هم‌زیستی برونو فرناندز – برناردو سیلوا
این ماموریت برای روبرتو مارتینز آشنا است. او پیش از این با معضلی مشابه در بلژیک در استفاده از کوین دی بروینه و ادن هازارد روبرو بود. مربی سابق اورتون توانست آنها را به بازی کنار هم سازگار کند. او در این باره گفت:« آنها به یکدیگر کمک کردند که بهترین بازی ممکن را ارائه کنند. آنها به بازی‌سازی در نقاط مختلف با برعهده گرفتن نقش‌های متفاوت کمک کردند.»
او حالا باید کاری مشابه درباره برونو فرناندز و برناردو سیلوا انجام دهد. موتورهای محرک پرتغال مانند شب و روز هستند: یکی از آنها کار فیزیکی و دیگری کلاس بازی را مدیریت می‌کند. مشکل اینجاست که آنها باعث افت یکدیگر می‌شوند. وقتی یکی از آنها می‌درخشد، دیگری عملا به بازیگر نقش دوم تبدیل می‌شود.
جام جهانی 2022 مثال بسیار خوبی در این زمینه است. برونو بیشترین پاس گل را در تیم ملی پرتغال ارسال کرد (سه پاس) و بیشترین سانتر را نیز ارسال کرد (23 سانتر). از سوی دیگر، برناردو سیلوا هم بیشترین کیلومتر را در زمین پوشش داد (49.24 کیلومتر) و بیشترین فشار دفاعی را روی حریف اعمال کرد (228 مورد).

یافتن جانشین برای په‌په
پرتغال مشکلی جدی در انتهای زمین هم دارد. سانتوس از جسارت کافی برای بازسازی خط دفاعی برخوردار نیست. او سعی کرد به استفاده از بازیکنان قدیمی و باتجربه مانند په‌په و ژوزه فونته استفاده کند و جای دانیلو پریرا را تغییر داد.
عملکرد په‌په واقعا بی عیب و نقص است اما او 39 سال دارد و باید جانشینی برای او پیدا کرد. بسیاری آنتونیو سیلوا را که در لحظه آخر از فهرست جام جهانی 2022 خط خورد به عنوان جانشین او می‌بینند. بازیکنانی مانند داوید کارمو و فابیو کاردوسو از پورتو، تیاگو دالو از لیل و گونچالو ایناسیو از اسپورتینگ هم در بین گزینه‌ها هستند اما باید عملکرد بهتری را به نمایش بگذارند.

پیدا کردن جای خالی برای رافائل لیائو
درک این که بهترین بازیکن فصل گذشته سری A تنها 16 بازی ملی دارد و تنها در سه بازی در ترکیب اصلی به میدان رفته دشوار است. عملکرد او در میلان (137 بازی، 35 گل و 30 پاس گل) نشان می‌دهد که او باید جایگاهی در ترکیب ثابت پرتغال داشته باشد.
یکی از اظهارات مارتینز در مراسم معارفه‌اش (بازی با تغییر فاز قابل توجه) نشانگر این است که لیائو ممکن است برای پرتغال به بازیکنی کارآمد تبدیل شود. این بازیکن سابق اسپورتینگ می‌تواند قدرت، تعادل و مهارت دریبل زدن از بال چپ را به این تیم اضافه کند. او بازیکنی متفاوت با داشته‌های فعلی پرتغال است.

گرفتن بهترین بازی ممکن از ژوائو فلیکس
این ماموریتی مشترک برای مارتینز و دیه‌گو سیمئونه است. سانتوس اولین بار در سال 2019 و در حالی از این بازیکن استفاده کرد که او تنها 19 سال و شش ماه داشت اما هنوز بهترین بازی ممکن از فلیکس در ترکیب تیم ملی کشورش دیده نشده است.
این مهاجم اتلتیکو چهار گل و سه پاس گل در 28 بازی در کارنامه به ثبت رسانده است. با این حال، استعداد فوق‌العاده او نیاز به حذف بازیکنان دیگر دارد. او در دو پیروزی 1-4 برابر کرواسی در لیگ ملت‌های اروپا 21-2020 و برد 1-6 برابر سوئیس در مرحله یک هشتم جام جهانی 2022 قطر درخشان ظاهر شد و جالب اینجا بود که کریستیانو رونالدو در هر دو بازی در ترکیب اصلی حضور نداشت.

شکوفا کردن استعدادهای جوان
ما از بازیکنانی مانند آنتونیو سیلوا، رافائل لیائو و ژوائو فلیکس نام بردیم اما هنوز نام‌های دیگر بسیاری هست. پرتغال نایب قهرمان جام ملت‌های اروپای زیر 21 سال در سال 2021 شد، قهرمان جام ملت‌های اروپای زیر 19 سال در سال 2018 شد و به نیمه نهایی یورو زیر 17 سال در سال 2022 رسید.
شکوفا کردن و استفاده از این استعدادهای جوان و بازی دادن به نسل جدید یکی دیگر از بایدهایی است که حالا پیش روی مارتینز قرار گرفته است. بازیکنان جوان بسیاری به دنبال فرصت هستند. گونچالو راموس با هت تریک برابر سوئیس استعدادش را به رخ کشید. بازیکنانی چون فابیو وییرا از آرسنال، ماتئوس نونیز از وولوز، فلورنتینو از بنفیکا یا فابیو کاروالیو از لیورپول در اختیار مارتینز هستند.
دشوار نشدن کار در مرحله انتخابی
پرتغالی در زمینه نتیجه‌گیری بی‌ثبات بوده است. آنها از جام جهانی 1998 به بعد در هیچ تورنمنت بزرگی غایب نبوده‌اند اما این نباید مشکلاتی که آنها در مسیر صعود به رقابت‌ها داشته‌اند را پنهان کند. آنها برای صعود به جام‌های جهانی 2022، 2014 و 2010 و یورو 2012 راهی پلی آف شدند.
مارتینز در مراسم معارفه‌اش روی تمایل به داشتن تیمی رقابت‌جو تاکید کرد و 28 دیدار بدون شکستش به همراه تیم ملی بلژیک را یادآوری کرد. او همچنین موفق شد این تیم را بیشتر از سه سال در جایگاه اول رده‌بندی فیفا حفظ کند.
تمامی اهدافی که به آنها اشاره شد برای رسیدن به یک هدف است: رسیدن دوباره پرتغال به جام قهرمانی. او در معارفه‌اش گفت: «ما باید رویای بزرگی داشته باشیم. هدف ما صعود به جام جهانی 2026 به عنوان یکی از مدعیان اصلی است.»

مشخصا هیچ فرمول ریاضی‌ای نیست که شما را به موفقیت نزدیک‌تر کند اما رکورد خوب فرناندو سانتوس باعث شده که انتظارات بسیار بالا باشد. مارتینز در طول شش سال حضورش در بلژیک یک بار با بلژیک به مقام سوم جام جهانی 2018 روسیه رسید. باید دید که آیا می‌تواند این رکورد را در پرتغال بهبود ببخشد.

منبع: مارکا