آمیودارون | نحوه مصرف “آمیودارون” و عوارض آن

اشکال دارویی:آمپول، قرص

 

 

الف) اختلالات ریتم بطنی و فوق بطنی (تاکیکاردی فوق بطنی عود کننده، فلوتر و فیبریلاسیون دهلیزی، تاکیکاردی بطنی)، کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک، آنژین.

توجه:مصرف داخل وریدی آمیودارون در حال بررسی است.

ب) آریتمی های فوق بطنی.

اگر چه آمیودارون اختلاطی از اثرات ضد آریتمی گروه III و IC را داراست، ولی به طور کلی در گروه III قرار می گیرد. آمیودارون طول مدت پتانسیل عمل را طولانی می کند (مهار رپولاریزاسیون). با مصرف طولانی مدت این دارو، دوره تحریک ناپذیری مؤثر (ERP) در دهلیزها، بطنها، گره دهلیزی ـ بطنی (AV)، سیستم هیس ـ پورکنژ و مسیرهای فرعی افزایش یافته و سرعت هدایت در دهلیزها، گره دهلیزی ـ بطنی (AV)، سیستم پورکنژ و بطنها آهسته شده و فعالیت خودکاری گره سینوسی کاهش می یابد. همچنین، آمیودارون به طور غیر رقابتی گیرنده های بتا ـ آدرنرژیک را مسدود می کند. از لحاظ بالینی به میزان بسیار کمی اثر اینوتروپیک منفی دارد. با مصرف طولانی مدت این دارو ممکن است اثرات گشاد کننده عروق کرونر و عروق محیطی آن بروز کنند. اگر چه این دارو از مؤثرترین داروهای ضد آریتمی است، ولی مصرف درمانی آن به علت بروز عوارض جانبی شدید محدود است.

 

جذب:جذب آهسته و متغیری دارد. فراهمی زیستی آن حدود 86-22 درصد است. حداکثر غلظت پلاسمایی طی 7-3 ساعت بعد از مصرف خوراکی آن به دست می آید. با این وجود، زمان شروع اثر ممکن است از 3-2 روز تا 3-2 ماه، حتی با مصرف مقادیر سرشار، به تأخیر افتد.

 

پخش:به طور گسترده در بدن انتشار می یابد، زیرا این دارو در بافتهای چربی و در اعضای بسیار پر خون (مانند کبد، ریه ها و طحال) تجمع پیدا می کند.

پیوند این دارو به پروتئین زیاد (96 درصد) است. غلظت درمانی آن دقیقاً معلوم نیست، ولی احتمالاً بین mcg/ml 2.5-1 است.

متابولیسم:به میزان زیادی در کبد متابولیزه شده و به یک متابولیت فعال (دز تیل آمیودارون) تبدیل می شود.

 

دفع:دفع آمیودارون عمدتاً کبدی و از طریق مجرای صفراوی (گردش دوباره روده ای ـ کبدی) است. از آنجا که این دارو دفع کلیوی ندارد، بیماران مبتلا به اختلال کار کلیه نیازی به تغییر مقدار مصرف دارو ندارند.

نیمه عمر دفع نهایی آمیودارون 110-25 روز (طولانی ترین نیمه عمر دفع بین داروهای ضد آریتمی) است. در اکثر بیماران نیمه عمر دارو بین 50-40 روز است.

 

مقدار مصرف

 

 

بزرگسالان :در آریتمی بطنی ، مقدار حمله ای g/day 1/6 ـ 0/8 به مدت 3 ـ 2 هفته تا دستیابی به پاسخ درمانی اولیه یا بروز عوارض جانبی مصرف می شود. نگهدارنده ، تقریبا 400 mg/day است که می توان آن را بر حسب نیاز افزایش یا کاهش داد. در درمان تاکی کاردی فوق بطنی ، مقدار حمله ای 800 mg/day ـ 600 به مدت یک هفته تا زمان دستیابی به پاسخ درمانی اولیه یا بروز عوارض جانبی مصرف می شود. مقدار نگهدارنده ، تقریبا 400 mg/day ـ 200 است .

کودکان :به عنوان ضد آریتمی بطنی و د ردرمان آریتمی فوق بطنی ، مقدار حمله ای mg/kg/day 10 برای 10 روز تا زمان دستیابی به پاسخ درمانی اولیه یا بروز عوارض جانبی مصرف شود. مقدار نگهدارنده mg/kg/day 2/5 است .

 

 

از راه انفوزیون وریدی ، مقدار 5 mg/kg در طول 120 ـ 20 دقیقه همراه با پی گیری الکتروکاردیوگرام مصرف می شود. بیشینه مقدار مصرف 1/2 g/day است .

توجه :فقط در موارد اضطراری شدید، از راه تزریق آهسته وریدی ، مقدار 300 ـ 150میلی گرم در 20 ـ 10 میلی لیتر محلول گلوکز5 درصد طی حداقل 3 دقیقه همراه با پیگیری الکتروکاردیوگرام (معمولا در بخش مراقبتهای ویژه ) مصرف می شود. مقدار مصرف بعدی نباید زودتر از 15 دقیقه باشد.

 

 

آمیودارون در سالخوردگان باید با احتیاط مصرف شود، زیرا این بیماران ممکن است دچار آتاکسی ‏شوند.

 

در کودکانی که آمیودارون را همزمان با دیگوکسین مصرف می کنند، ممکن است اثرات تداخل دارویی ‏به طور حاد بروز کند. در کودکان ممکن است زمان شروع اثر دارو سریع تر و طول مدت اثر کوتاه تر از بزرگسالان ‏باشد.

 

 

آمیودارون در شیر مادر ترشح می شود و نباید در زنانی که به کودکان خود شیر می دهند، مصرف ‏گردد.

 

 

احتمال سمیت در جنین وجود دارد. از استفاده دارو در بارداری پرهیز شود. ‏

 

 

این دارو در برادی کاردی سینوسی ، انسداد سینوسی ـدهلیزی قلب ، اختلالات شدید هدایتی یابیماری گره سینوسی (مگر این که ازضربان ساز مصنوعی استفاده شده باشد)، اختلال در عملکرد تیروئید،حساسیت به ید، عیب شدید دستگاه تنفسی ، کلاپس گردش خون ، نارسایی احتقانی قلب و افت شدید فشار خون شریانی نباید مصرف شود.

 

 

ـ آزمون عملکرد کبد و تیروئیددر درمان طولانی مدت ضروری است .آمیودارون می تواند سبب بروز اختلال درعملکرد تیروئید شود. بنابراین در طول مصرف آن ، هر سه هورمون تیروکسین ،تری یدوتیرونین و هورمون محرک تیروتروپین باید اندازه گیری شوند.

 

ـ در صورت بروز تنگی نفس یا پیشرفت آن و همچنین بروز سرفه در بیمارانی که آمیودارون مصرف می کنند، احتمال وجودپنومونی باید در نظر گرفته شود.

ـ در موارد زیر باید با احتیاط مصرف شود:

نارسایی قلب ، عیب کار کلیه ، بیماران سالخورده ، برادی کاردی شدید واختلالات هدایتی قلب (به ویژه با مصرف مقادیر زیاد) و پورفیری .

ـ به علت کند بودن شروع اثر دارو،مشکل بودن تنظیم مقدار مصرف و احتمال بروز عوارض جانبی شدید، درمان با این دارو باید در بیمارستان شروع شود وبیمار حداقل طی دوره مصرف مقدارحمله ای دارو در بیمارستان بستری باشد.مقدار مصرف دارو برای هر بیمار بایدجداگانه و بر اساس نیازهای بیمار، پاسخ بالینی ، وجود یا شدت مسمومیت و دربعضی حالات بر اساس غلظت پلاسمایی آمیودارون تنظیم شود.

 

 

 

از عوارض مصرف این دارو می توان به احساس طعم فلز در دهان، افزایش حساسیت پوست در مقابل نورآفتاب، قهوه ای شدن رنگ پوست بدن، اشاره نمود. همچنین ممکن است موجب عوارضی همچون تهوع، سردرد، اختلال در بینایی، آسیب های کبدی و ریوی و مشکلات تیروئیدی گردد. ضمناً اگر دچار ضعف اعصاب، لرز، کاهش وزن بدن یا تنگی نفس شدید، اختلال در بینایی ، نوروپاتی و میوپاتی محیطی ، برادی کاردی واختلالات هدایتی قلب ، حساسیت به نور وبندرت تغییرات رنگ پوست ، کم کاری تیروئید، پرکاری تیروئید، فیبروزآلوئولیت ریوی ، هپاتیت ، تهوع ، استفراغ ، احساس طعم فلزی در دهان ، لرزش ، کابوس ،سرگیجه ، سردرد، بی خوابی ، افزایش فشارداخل جمجمه ، التهاب اپی دیدیم ، بی نظمی حرکات عضلانی ، بثورات جلدی ، التهاب عروق ، کاهش پلاکت خون ، افزایش زمان پروترومبین ، آنافیلاکسی (با تزریق سریع )، اسپاسم برونش و آپنه از عوارض جانبی دارو هستند.

 

 

اگر از دردها و بیماریهای زیر رنج می برید، قبل از مصرف این دارو، پزشک خود را در جریان قرار دهید.

* اگر به دردهای مزمن کبدی و کلیوی دچار هستید.

* اگر به بیماریهای ریوی مانند آسم یا برونشیت مبتلا می باشید.

* اگر بیماری چشم دارید.

* اگر بیماری غده تیروئید داشته باشید.

* اگربه ید حساسیت دارید.

* اگر داروهای دیگری مصرف می کنید.

 

 

مصرف دارو برای زنان شیرده:چون دارو در شیر مادر ترشح می شود و ممکن است روی بچه تأثیر بگذارد، بهتر است با پزشک مشورت شود.

 

 

مصرف دارو برای افراد بالای 60 سال:بعلت احتمال افزایش عوارض، بهتر است از میزان دوز مصرفی کاسته شود.

تذکر 1:استفاده طولانی مدت از این دارو ممکن است موجب عوارضی در چشم ها، ریه ها، غده تیروئید و کبد گردد.

نکته مهم:رانندگان و افرادی که کارهای مخاطره آمیز انجام می دهند، باید هنگام مصرف این دارو، از فعالیت های مربوطه دست بکشند یا قبلاً از اثرات و عوارض این دارو آگاهی داشته باشند. زیرا دارو می تواند موجب اختلال در بینایی گردد.

تذکر 2 :افرادی که می خواهند درمان را با این دارو شروع نمایند بهتراست قبل از مصرف دارو، بوسیله اشعه ایکس از قفسه سینه خود عکس برداری نمایند. همچنین قبل از مصرف دارو باید آزمایشات خون انجام بگیرد. همچنین هر شش ماه یکبار پس از مصرف دارو، کارکرد کبد، غده تیروئید کنترل گردد. آزمایشات منظم از چشم نیز ضروری است.

 

 

مصرف همزمان آمیودارون با سایر داروهای ضد آریتمی ممکن است خطر بروز آریتمی بطنی را افزایش دهد. آمیودارون غلظت پلاسما یی کینیدین و پروکائین آمید را افزایش می دهد. ضعف عضله قلب با مصرف همزمان هر داروی ضد آریتمی با آمیودارون مشاهده می شود. اثر انعقادی وارفارین در صورت مصرف همزمان با آمیودارون افزایش می یابد. خطر بروز آریتمی بطنی در صورت مصرف همزمان داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و فنوتیازین ها با آمیودارون افزایش می یابد. در صورت مصرف همزمان آمیودارون با داروهای مسدودکننده گیرنده بتا، دیلتیازم و وراپامیل ، خطر بروز برادی کاردی ، انسداد گره دهلیزی بطنی و ضعف عضله قلب افزایش می یابد. غلظت پلاسمایی دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با آمیودارون افزایش می یابد.

 

 

آمیودارون نتایج آزمونهای عملکرد تیروئید را تغییر می دهد، که این امر به افزایش غلظت سرمی تیروکسین ( ‏T4‎‏) و کاهش ‏غلظت تری یدوتیرونین (‏T3‎‏) منجر می شود (با این وجود، در اکثر بیماران عملکرد تیروئید طی دوران درمان طبیعی ‏می ماند).

 

می تواند سطح ‏ALT، ‏AST، آلکالن فسفاتاز و ‏GGT‏ را بالا ببرد.

ممکن است ‏PT‏ و ‏INR‏ افزایش و ‏WBC، ‏RBC‏ و پلاکت کاهش یابند. ‏

 

 

تظاهرات بالینی:برادی آریتمی ها.

درمان:می توان از آگونیستهای بتا ـ آدرنرژیک (مانند ایزوپروترنول) و یا دستگاه ضربان ساز، برای برقراری ضربان قلب استفاده کرد. برای درمان کاهش فشار خون می توان از داروهای اینوتروپیک مثبت (مانند دوپامین یا دوبوتامین) یا داروهای تنگ کننده عروق (مانند اپی نفرین یا نوراپی نفرین) مصرف کرد. در صورت نیاز، اقدامات کلی حمایتی باید انجام گیرد. آمیودارون به وسیله دیالیز از بدن خارج نمی شود.

 

 

1- دوره درمان باید کامل شود. مصرف دارو حتی در صورت احساس بهبودی باید طبق دستور پزشک ادامه یابد.

2- طی درمان با دارو و چند ماه پس از قطع مصرف آن، از تابش مستقیم خورشید به پوست باید جلوگیری شود.

3- در صورت بروز مسمومیت عصبی، حساسست به نور، تهوع، استفراغ و التهاب اپی دیدیم، کاهش مقدار مصرف و در بعضی موارد، قطع مصرف دارو توصیه می شود.

4- در صورت فراموش شدن یک نوبت مصرف دارو، از مصرف آن خودداری نموده و در صورتی که بیش از 2 یا 3 نوبت مصرف نشده، حتماً باید با پزشک مشورت شود. از دو برابر نمودن مقدار دارو باید اجتناب گردد.

Dofetilide

Dronedarone

Ibutilide Fumarate