سن جدا خوابیدن کودک از والدین

خوابیدن کودک در کنار والدین

یکی از مسائل مهمی که ذهن بیشتر والدین جوان را مشغول می کند، این است که باید فرزندشان را در اتاق خودشان بخوابانند یا اینکه او را از همان ابتدا به خوابیدن در اتاقش عادت دهند. نگرانی از اینکه مبادا برای کودک مشکلی پیش آید و مادر متوجه نشود، باعث می شود بسیاری از مادران کودکشان را در تخت خودشان بخوابانند... با بزرگ شدن کودک و عادت کردن به این شیوه، خواباندن او به تنهایی در اتاق خودش مساله ای بغرنج می شود.

میترا حکیم شوشتری دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ایران، با اشاره به عوارض و نتایج جداکردن اتاق خواب کودک از والدین می گوید:از نظر فرهنگی باید به ابعادی توجه کنیم که خیلی مهم هستند، بیشتر مادرها از 6 ماهگی و 8 ماهگی اتاق خواب کودک را جدا می کنند و با این کار به بچه کمک می شود تا در آن محیطی که می خوابد به نبودن والدین عادت کند و آن محیط را می پذیرد ولی غالبا والدین این کار را انجام نمی دهند و می گذارند بعد از اینکه بچه نسبت به محیط شناخت پیدا کرد و عملا تا دو سالگی با مقاومت زیادی روبه رو می شوند ولی بچه نمی خواهد اتاق جدا داشته باشد.

خوابیدن کودک با والدین نباید به صورت عادت دربیاید

اگر والدین نمی توانند بچه را تنها بخوابانند رختخواب کودک را بین خودشان نگذارند حداقل کنار مادر باشد و گزینه دیگری که امکان جدایی اتاق کودک از والدین نیست این است والدین با کودکان خود در اتاق آنها باشند تا اینکه کودک عادت کند به اتاق خواب والدین چون از بین نبردن این عادت سخت تر است یعنی کودک احساس امنیت در اتاق خود را ندارد و بچه مدت طولانی با والدین می ماند و وابسته تر هم می شود و این احساس به او دست می دهد که همه مسائل را والدین باید مدیریت کند حتی نیازهایی که ممکن است شب به آن احتیاج داشته باشد.

به هر حال در مراحل بعدی زندگی خود وقتی می خواهد به جایی برود و دور از والدین باشد عملا برایش سخت می گذرد و در واقع به عنوان یک آدم وابسته در جامعه شناخته می شود و ممکن است ترس از تاریکی، ترس از تنهایی در آن شدیدتر شود و به آن عادت کرده که همیشه چشم باز می کند یکی را کنارش ببینید و احساس تنها بودن را بخشیده و فرصت این کار را به بچه ندادند.

اگر با تهدید و توبیخ و به زور بچه را در جای خودش بخوابانند باعث می شود که رابطه والدین با کودک خراب شود و احساس ترس و احساس بی اهمیتی به کودک دست دهد و این ها می تواند در دراز مدت ایجاد شود.

 گاهی اوقات که بچه ها بعد از مدتی تنها می خوابند دوباره اصرار دارند کنار والدین خود بخوابند که باید به دنبال مشکلات اضطرابی درون کودک باشیم و دنبال اینکه یک محرک ترسناک در محیط وجود دارد که یکسری اطلاعات ترسناک به کودک می دهد و این عوامل باعث می شود که دور از والدین چیزهایی را تجربه کنند که در واقع درآن سهیم نیستند.

والدین خیلی حساس به این هستند که اتفاق خاصی برای کودکشان می افتد، بعضی از این والدین جلوی بچه در مورد مسائل جنسی چیزی نشان نمی دهند ولی خیلی تأکید می کنند که باید در اتاقت باشی یا اجازه ورود به اتاق خودش را نمی دهند و با این کار خیلی کودک را کنجکاو می کنند و چون الان بچه ها بخشی از اطلاعات را متأسفانه ممکن است از طریق رسانه های مختلف مانند ماهواره اطلاعات جنسی کسب کنند به همین دلیل دنبال این طور روابط بین پدرومادر خود می گردند و این باعث می شود که حس ترس و ناامنی در کودک به وجود آید زیرا بچه ها حس های واقع تری برای مادر خود دارند و نسبت به مادر خود پرخاشگر می شوند.