اختلال پرخوری با پرخوری معمولی متفاوت است. بسیاری از افراد هر چند وقت یک بار پرخوری میکنند. چه کسی بعد از شام عالی در یک مهمانی باشکوه دچار شکم درد نشده است؟ هر چند افراد مبتلا به این اختلال در غذا خوردن، به صورت منظم احساس اجبار به انجام این کار را میکنند، یعنی حداقل یک بار در هفته در طی یک دوره ۳ ماه یا بیشتر.

اختلال پرخوری

احساس اضطراب

افراد مبتلا به اختلال پرخوری احساس می کنند نمی توانند کنترل کنند که چقدر و یا حتی چه چیزی میخورند. اغلب تا زمانی که احساس بیماری میکنند، یا زمانی که گرسنه نیستند، به تنهایی غذا میخورند. احساس گناه، شرم، انزجار، و یا غم و اندوه پس از پرخوری پیش می آید. افراد ممکن است در مورد رفتار خود احساس خجالت داشته باشند بنابراین خود را از دوستان و خانواده خود پنهان میکنند.

 

اختلال پرخوری با پراشتهایی روانی (پرخوری عصبی) تفاوت دارد.

پراشتهایی روانی و اختلال پرخوری یکسان نیستند، اگر چه آنها برخی علائم مشترک دارند. افراد مبتلا به پرخوری عصبی نیز به طور مرتب پرخوری می کنند، و ممکن است همان احساسات منفی، مانند از دست دادن کنترل، شرم، و یا احساس گناه را تجربه کنند. تفاوت کلیدی بین آنها این است که افراد مبتلا به پراشتهایی روانی پس از پرخوری خود را “تخلیه و پاکسازی” میکنند. آنها ممکن است استفراغ کنند، از مسهل یا دیورتیک استفاده کنند و یا بیش از حد ورزش کنند. پاکسازی بخشی از اختلال پرخوری نیست.

 

چه کسانی در معرض خطر این اختلال هستند؟

هر کسی می تواند دچار اختلال پرخوری شود، صرف نظر از نژاد، جنس، سن، و یا وزن. اعتقاد بر این است که این اختلال رایج ترین اختلال در غذا خوردن در ایالات متحده است، اگرچه زنان با اندکی بیشتر احتمال دارد دچار این اختلال شوند اما مردان نیز ممکن است مبتلا به این اختلال شوند. بیش از ۶ میلیون نفر – ۲٪ از مردان و ۳٫۵ درصد از زنان – در برخی از مراحل زندگی خود دچار این اختلال میشوند. مردان بیشتر احتمال دارد در سنین میانسالی به این اختلال مبتلا شوند. در میان نوجوانان، ۱٫۶ درصد از آنها اختلال پرخوری دارند.

 

چگونگی تاثیر آن بر وزن

بسیاری از افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند با وزن خود مشکل دارند. در میان افراد مبتلا به این اختلال، حدود دو سوم چاق هستند، و مطالعه ای نشان داد که حدود ۳۰٪ از افرادی که به دنبال درمان کاهش وزن هستند ممکن است دچار این اختلال باشند. افرادی که اضافه وزن دارند و یا چاق هستند نیز در معرض خطر مسائل مرتبط با سلامتی مانند بیماری های قلبی ، فشار خون بالا و دیابت نوع ۲ می باشند.

 

این اختلال سلامت روانی را نیز تحت تاثیر قرار میدهد.

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری از سایر مشکلات بهداشتی عاطفی یا روانی مانند افسردگی، اضطراب، اختلال دو قطبی، و سوء مصرف مواد مخدر نیز رنج میبرند. آنها همچنین ممکن است احساس استرس، مشکل در خواب داشته باشند، و با اعتماد به نفس پایین یا احساس خجالت از اندام خود دست و پنجه نرم کنند.

 

چه عواملی باعث اختلال در پرخوری میشوند؟

کارشناسان مطمئن نیستند که دقیقا چه چیزی باعث اختلال در غذا خوردن میشود. ترکیبی از عوامل، از جمله ژنها، روانشناسی، و پس زمینه یک فرد، ممکن است در این اختلال نقش داشته باشند. رژیم غذایی می تواند به اختلال پرخوری منجر شود، اما ما نمی دانیم که آیا به تنهایی می تواند آغازگر آن باشد یا خیر. برخی از افراد ممکن است به نشانه های غذایی حساسیت زیادی داشته باشند، و به نشانه هایی از قبیل بو و یا تصاویر مواد غذایی حساس باشند. این اختلال می تواند ناشی از حوادث استرس زا و یا پس از سانحه، مانند مرگ یک دوست و یا مسخره شدن به خاطر وزن، نیز باشد.

 

امکان بهبودی وجود دارد.

اگر فکر می کنید ممکن است دچار اختلال پرخوری باشید، آگاه باشید که این اختلال می تواند با موفقیت درمان شود. گام اول در درمان آن، تشخیص است. برای انجام این کار، پزشک یا دیگر متخصصین سلامتی شما را معاینه میکنند و سوالاتی را در مورد عادات غذا خوردن، سلامت عاطفی، تصویر ذهنی از بدن، و احساسات نسبت به غذاها، از شما خواهند پرسید.

 

درمان: کمک از طریق افکار، احساسات، و غذاها

صحبت کردن با یک روانپزشک یا مشاور که بر روی مسائل عاطفی کار میکنند، امری کلیدی است. هدف از رفتار درمانی شناختی (CBT) تغییر الگوهای فکری منفی است که می توانند موجب پرخوری شوند. درمان بین فردی (IPT) به مشکلات رابطه که ممکن است در این اختلال نقش داشته باشند، می پردازد. کار با یک متخصص تغذیه برای یادگیری عادات سالم تغذیه و حفظ یادداشت غذایی هنگامی که در حال بهبودی هستید، نیز کمک میکند.

 

آیا دارو تاثیر دارد؟

برخی داروهای خاص، مانند داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد تشنج که می توانند به کنترل هوس های غذایی و میل شدید به پرخوری کمک کنند، هنگامی که همراه با مشاوره استفاده شوند، میتوانند مفید باشند. ویوانس (لیسیگزامفتامین)، دارویی که برای درمان ADHD استفاده می شود، اولین دارویی است که توسط سازمان غذا و دارو برای درمان اختلال پرخوری تایید شده است. مشخص نیست که عملکرد این دارو چگونه است، اما مطالعات نشان داده اند که ویوانس میتواند به کاهش تعداد روزهای پرخوری در هفته کمک کند.

 

کاهش وزن با اختلالات پرخوری

اختلال پرخوری می تواند به افزایش وزن منجر شود و کاهش وزن اضافی و پایین نگه داشتن آن را دشوار سازد. افراد مبتلا به این نوع اختلال، به عنوان بخشی از درمان خود ممکن است به کمک کاهش وزن نیاز داشته باشند. برنامه های کاهش وزن سنتی ممکن است کمک کنند، اما برخی افراد با رژیم های غذایی سخت دست و پنجه نرم می کنند. از پزشک خود بپرسید آیا می توانید از برنامه کاهش وزن تخصصی برای افراد مبتلا به اختلالات غذا خوردن بهره مند شوید یا خیر.

 

پیشگیری

اگر در معرض خطر اختلال پرخوری هستید، می توانید برای جلوگیری از ابتلا به این اختلال اقداماتی انجام دهید. مراقب احساساتی مانند، احساس گناه، شرم، و بی اختیاری در برابر غذاها، و یا داشتن عزت نفس پایین باشید. اگر با این نوع مسائل روبه رو هستید، و یا اگر اختلالات غذا خوردن در خانواده شما شایع است، با پزشک و یا درمانگر صحبت کنید.