ایجاد عادتهای خوب برای خواب باکیفیت و سالم در برخی کودکان نوپا نیاز به کمی برنامه‌ریزی و تلاش بیشتر والدین یا یک مراقب و پرستار بچه دارد. در این مطلب با میزان خواب کودکان ۱۸ تا ۲۴ ماه و برخی راهکارها برای داشتن خواب خوب بچه‌ها در ۱۸ تا ۲۴ ماهگی آنها آشنا شوید.
خواب معمول در سن ۱۸ تا ۲۴ ماهگی کودکان چقدر است؟
بیشتر کودکان نوپا در سن ۱۸ تا ۲۴ ماه به ۱۱ تا ۱۴ ساعت خواب در شبانه‌روز نیاز دارند که شامل خواب شب و یک وعده خواب یک تا سه ساعته در بعدازظهر است. بعضی از بچه‌ها تا دو سالگی همچنان دو نوبت خواب روزانه‌ٔ کوتاه‌تر دارند. اگر فرزند شما یکی از این کودکان است، با این عادت مبارزه نکنید و جلوی آن را نگیرید.
برای ایجاد عادتهای خوب برای خواب کودکان ۱۸ تا ۲۴ ماه چه کار کنید؟
به کودکتان کمک کنید تا یاد بگیرد به تنهایی به خواب برود. در این سن، فرزندتان باید بتواند شب‌ها به تنهایی به خواب برود، بدون اینکه در آغوش کسی جنبانده شود، به او شیر داده شود، یا به هر شکل دیگری خوابانده شود. اگر برای خوابیدن به هر یک از این محرک‌های خارجی وابسته شود، وقتی در طول شب بیدار شود و ببیند این محرک‌ها و نشانه‌های خواب وجود ندارد، دیگر نمی‌تواند به خواب برود.
برای درک بهتر می‌توانید قضیه را به این شکل تصور کنید؛ شما با گذاشتن سرتان روی بالش می‌خوابید، اما نیمه‌شب بیدار می‌شوید و می‌بینید بالش زیر سرتان نیست. احتمالاً نگران غیبت بالش خواهید شد و به دنبال آن می‌گردید و در نتیجه از حالت خواب خارج می‌شوید. به همین شکل، اگر کودکتان هر شب در حین گوش دادن به یک موسیقی خاص به خواب برود، وقتی شب بیدار شود و موسیقی را نشنود، متعجب می‌شود که چه اتفاقی افتاده و ممکن است نتواند دوباره به راحتی به خواب برود. برای جلوگیری از این مسئله، سعی کنید او را هنگامی در تختش بگذارید که خواب‌آلوده اما هنوز بیدار است تا به این ترتیب بتواند خودش به خواب برود. اگر روی آموزش خواب به کودک کار نکرده‌اید، همین حالا هم می‌توانید شروع کنید.
کارشناسان می‌گویند هنگامی که کودکتان یک ساله شد، ایرادی ندارد که به او اجازه دهید یک عروسک، پتو یا اسباب‌بازی نرم را به عنوان شیئی آرامش‌بخش با خود به تختخواب ببرد. ممکن است این شیء محبوب در رختخواب برای کودکتان بسیار تسکین‌دهنده باشد.
همچنین شما باید گزینه‌های قابل قبولی برای ساعت خواب به کودکتان پیشنهاد دهید. کودک نوپای شما این روزها مشغول آزمایش حد و حدود استقلال تازه‌‌اش است و می‌خواهد جهان اطرافش را تحت کنترل داشته باشد. برای محدود کردن کشمکش‌ها بر سر قدرت، در طول اجرای مراسم روتین پیش از خواب هر وقت ممکن است بگذارید تصمیم‌گیری با کودکتان باشد. مثلاْ، تصمیم‌گیری در مورد اینکه کدام کتاب قصه را می‌خواهد بشنود یا این که کدام لباس خواب را دوست دارد بپوشد به خودش بسپارید یا اگر عروسکی را که می‌خواهد به تخت ببرد خودش انتخاب کند، شاید راحت‌تر به خواب برود.
ترفند شما در چنین مواقعی این است که فقط دو یا سه گزینه جلوی او بگذارید و مطمئن باشید که با انتخاب هر دو گزینه از طرف او مشکلی ندارید. برای مثال، نپرسید: «می‌خوای الان بخوابی؟»، چون او می‌تواند بگوید نه، که قابل قبول نیست.
مشکالات بالقوهٔ خواب کودکان ۱۸ تا ۲۴ ماهه چیست؟
برخی از شایع‌ترین مشکلات خواب در تمام دوران نوپایی شامل مشکل در به خواب رفتن، اضطراب جدایی و بیدار شدن بارها و بارها در طول شب است. همچنین بچه‌ها ممکن است کابوس و هراس شبانه را تجربه کنند. اما این گروه سنی چالش‌های مهم یا خاص‌تر خود را هم دارد. به عنوان مثال، برخی از کودکان بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی شروع به بالا رفتن از نرده‌های تختشان در صورت وجود و به منظور بیرون آمدن می‌کنند که طبعاً ممکن است خود را در معرض خطر سقوط قرار دهند. متأسفانه، اینکه کودکتان می‌تواند از تختش بیرون بیاید، همیشه به معنای این نیست که بلافاصله برای انتقال به تخت بزرگ‌تر آماده است، پس سعی کنید با رعایت نکات توصیه‌شدهٔ زیر، او را در تختش ایمن نگه دارید:
ارتفاع تشک را کم کنید: اگر تشک را در پایین‌ترین حالتش قرار دهید، شاید بتوانید از بیرون آمدن فرزندتان از تخت جلوگیری کنید. با این حال، احتمالاً وقتی بزرگ‌تر شود این ترفند هم دیگر مؤثر نخواهد بود.
تخت را خالی کنید: به دلایل مختلف ایمن‌تر است که اسباب‌بازی‌ها، ضربه‌گیرها و پتوهای اضافی را از تخت کودک نوپایتان بیرون نگه دارید. چون برای مثال، کودک می‌تواند از اسباب‌بازی‌ها یا ضربه‌گیرها تختخواب به عنوان پله‌هایی برای بیرون آمدن از آن استفاده کند. اگر آنها را از درون تخت بردارید، ممکن است مدت طولانی‌تری در تختش بماند.
طوری رفتار نکنید انگار بیرون آمدن از تختش یک موفقیت بوده است: اگر کودک از تختش بیرون بیاید و شما با توجه زیاد به او واکنش نشان دهید یا اجازه بدهید تا به تخت شما بیاید، او به این کارش را ادامه خواهد داد. به جایش، خونسرد و خنثی باشید، با قاطعیت بگویید که از تخت بیرون نیاید و فوراً او را به آن برگردانید. صبور باشید، کودکتان به زودی معنای این کار را می‌فهمد.
او را زیر نظر بگیرید و مراقبش باشید: در جایی بایستید که بتوانید کودک را در تختش ببینید، اما او نتواند شما را ببیند. اگر سعی کرد بیرون بیاید، فوراً به او بگویید که در تختش بماند. خونسرد باشید و کمترین تعامل ممکن را با او داشته باشید، تا نتواند این کار را به یک بازی و سرگرمی تبدیل کند. بعد از اینکه چند بار این کار را انجام دادید، کودک احتمالاً یاد می‌گیرد که سر جایش بماند.
یک محیط امن ایجاد کنید: اگر نمی‌توانید کودکتان را از بیرون آمدن از تختش بازدارید، حداقل می‌توانید مطمئن شوید که جایش امن است. بالش و پتوهایی را در اطراف تخت روی زمین یا قفسهٔ اسباب‌بازی، دراورها و سایر اشیایی که می‌تواند باعث ضربه‌های سخت و آسیب به کودک شود، قرار دهید.
اما اگر بارها تلاش کرده‌اید ولی به‌هیچ‌وجه نمی‌توانید جلوی بیرون آمدن کودک از تختش را بگیرید، می‌توانید او را به تخت خودتان منتقل کنید، چون در مورد برخی کودکان ممکن است مدتی طول بکشد تا بتوانید او را در تختش نگه دارید، اما نباید خیلی زود و همان ابتدا این پیام را به کودک بدهید و این قضیه را سرسری بگیرید، چون کار خودتان سخت‌تر خواهد شد!
